De eerste avonturen

We zijn inmiddels twee weken weg, dus het is denk ik wel eens tijd om onze eerste avonturen te delen... Het is me alleen niet gelukt om het verhaal kort te houden
In het vorige bericht vertelde ik al dat we goed waren aangekomen in Nairobi en lekker aan het uitrusten waren bij Mdawida Homestay. We hebben nog een paar dagen van de gastvrijheid van dit gezin kunnen genieten. De dag nadat we waren aangekomen, hadden we nog niet veel gepland om te doen. Wat we in ieder geval wel wilden regelen, was de bus naar Moshi, vanwaar onze klim naar de top van de Kilimanjaro zou beginnen.
Dus regelde Sarah, de vrouw des huizes, een taxi voor ons om naar het hotel te gaan waar de bus vertrekt om een reservering te kunnen maken. In een klein uur waren we weer terug mét een ticket voor de bus van 8:00 de volgende morgen. Weer terug in de Homestay, kwam Sarah met het idee dat we wel naar het winkelcentrum in de buurt konden gaan, op zo'n half uur lopen. Dus daar gingen we! Ik vond het wel wat spannend om zelfstandig de weg op te gaan in Afrika, maar als zij het zegt, zal het vast kunnen...

Na toch wel een behoorlijke tijd lopen komen we aan in het winkelcentrum, we lopen wat rond en zien al snel dat dit echt een plek is waar alleen de rijkere Kenianen en toeristen komen winkelen. Als we een bank zien, gaan we even een klein beetje geld wisselen. Dat kan nog wel eens handig zijn… Halverwege de transactie valt de stroom uit, dus we gaan verder in het donker. Achja, dat zijn ze wel gewend hier…
Even later staan we weer buiten en gaan we op zoek naar een supermarkt. Ik bedenk me alleen dat ik mijn paspoort niet meer heb meegenomen bij de bank. Hoe stom kun je zijn?! We lopen dus snel weer terug en bij de bank staat de bewaker al met het paspoort in de hand, wat een opluchting! Even later vinden we een super-super-supermarkt. De bovenverdieping heeft alleen maar meubels, fietsen, fitnessapparaten en andere non-food dingen. Beneden verzamelen we wat cräckers, jamkuipjes, lepels en drinken als lunch en we betalen met het net gekochte geld. We zoeken buiten een bankje op, smeren wat cräckers en genieten nog meer van Afrika.

De volgende dag gaan we om kwart over 5 uit bed om de bus te halen. Gister was het ritje met de taxi naar de vertrekplaats een kwartiertje, maar nu is het vrijdagochtend tijdens de spits, dus Sarah had ons aangeraden om 6 uur weg te gaan. We konden ons er weinig bij voorstellen waarom het zo lang moest gaan duren, maar dat werd ons die bewuste vrijdagochtend al snel duidelijk... Uiteindelijk waren we pas om kwart over zes bij de taxi (hij stond er blijkbaar al een tijdje) en hij zei meteen een beetje chagrijnig dat ‘he gave up' dat we op tijd zouden komen. We stappen toch in en gaan op weg. Er staat al vrij snel file en het schiet voor geen meter op… De tijd tikt weg, maar we kunnen weinig anders doen dan wachten en hopen dat we toch nog op tijd komen.

Als het half 8 is, de tijd dat we ons moesten melden bij de bus, vragen we de chauffeur wat hij verwacht dat we aan tijd nog nodig hebben om bij het hotel te komen. Minimaal een uur… We besluiten dus om de busmaatschappij te bellen en aan te geven dat we het niet gaan halen. Ze komen met het idee om dan ergens anders heen te rijden, waar de bus ook langs moet, zodat ze ons daar op kunnen pikken. We zijn blij dat het zo kan, maar ondertussen staan we nog steeds vrij veel stil en we zijn er nog niet. Dan komt er een auto langs rijden met een sticker met de tekst: Relax… God is in control! Het voelde voor mij als een knipoog uit de hemel; hoe dan ook, en misschien anders dan wij in ons hoofd hebben, het komt altijd goed!

Gelukkig is de sfeer in de auto inmiddels weer wat beter geworden en kunnen we zo nu en dan ook even kletsen met de chauffeur. Ondertussen komen we ook nog een ‘ongeluk’ tegen: twee auto’s staan met de zijkant tegen elkaar en blokkeren daardoor de helft van de drie rijbanen. Dat schiet natuurlijk ook niet op, maarja, ze kunnen niet weg totdat de politie er is… De chauffeur vertelt ons nog dat we al bijna 2 uur doen over een stukje van 3,2 kilometer. Toch wel heel bijzonder

Als we uiteindelijk tegen 9 uur op de afgesproken weg zijn, bellen we de busmaatschappij weer om te vragen waar de bus is. Dan krijgen we helaas het slechte nieuws dat ‘the bus is too far to reach’. Shit, en nu?! In hetzelfde gesprek kan ik in ieder geval al wel de bus voor de volgende ochtend reserveren, dat is al iets… We vragen de taxichauffeur of hij ons wel naar het hotel wil brengen waar de bus vertrekt, dan zijn we morgen in ieder geval op tijd. Hij vraagt ons of we dat wel zeker weten en hij geeft aan dat dat een duur nachtje zal worden! Hij stelt voor om ons weer terug te brengen naar Langata, waar de Homestay is. Na wat overleggen, besluiten we om dan inderdaad maar weer terug te gaan.

De terugweg pakken we een andere weg: een gravelweg aan de rand van de stad met aan de andere kant het Nairobi National Park. Hier is het ook nog wel druk, maar we kunnen in ieder geval doorrijden en zo nu en dan wat vrachtwagens inhalen. De weg is door de regen alleen wel een modderbende geworden, dus er verschijnen steeds meer spetters op het voorraam… We zijn blij als we de weg weer herkennen en de compound weer oprijden. De wachters bij de poort vertellen nog maar wel even dat de nummerplaat niet echt meer leesbaar is.

Sarah zit in de woonkamer als we weer binnen komen en we doen ons verhaal. We zijn gelukkig meer dan welkom voor nog een nachtje! Moe door het vroege opstaan en de spanning van onderweg nemen we plaats aan de tafel in de woonkamer en gaan even lekker ons eigen ding doen. In de middag proberen we wat bij te slapen, omdat we de volgende dag ook weer vroeg weg moeten. Het is dan zaterdag, dus de spits zal naar verwachting veel minder druk zijn. We spreken af dat de taxi er nu om half 7 is.

Deze keer staan we op de afgesproken tijd buiten en kunnen we vervolgens prima doorrijden, met als gevolg dat we heel mooi op tijd bij het hotel zijn. Ruim een uur later zitten we in de bus, liggen onze backpacks tussen het zeil op het dak en zijn we druk bezig met het invullen van de visumformulieren voor Tanzania. Van de ongeveer 15 passagiers zijn we de enige mzungu's (blanken) in de bus, maar dat maakt niet uit. Het is gezellig.
Onderweg zien we van alles! We bleven om ons heen kijken en dingen aanwijzen.
Rond 11 uur komen we bij de grens met Tanzania, daar moesten we eerst aan de kant van Kenia een 'exit-stempel' halen om vervolgens lopend de grens over te gaan en een visum aan te vragen aan de Tanzaniaanse kant. Het ging gelukkig allemaal vrij makkelijk, dus we mogen legaal in Tanzania zijn voor de komende maand

In Tanzania moeten we ook nog een aantal uur rijden. We zien heel veel Maasai, de één meer verwesterd dan de ander, maar toch... En met de Maasai zien we natuurlijk nog veel meer schapen, geiten en koeien. Regelmatig moeten we daarvoor ook op de rem, want op de weg lopen vinden ze blijkbaar leuk ofzo.
Als we in Arusha aankomen, moeten we van bus wisselen. Al met al zijn we pas een uur later weer onderweg naar Moshi. Dit keer zit het busje een heel stuk voller en zijn we ook niet meer de enige blanken.

Rond een uur of 4 zie ik tot mijn grote opluchting een gebouw met de woorden 'Stella Maris Lodge' en gaan we van de weg af. Als we uitstappen worden we meteen begroet door iemand van G-Adventures die ons wat meer informatie geeft. We checken in en gaan naar de kamer (de tassen mogen we absoluut niet zelf tillen...). Meteen gaan we ook weer naar beneden, want er staat een meeting gepland waarin we kennis maken met de andere klimmers en met onze gids. We zijn maar met z'n vieren: Bob, uit New York, David, uit Birmingham en wij twee. We doen een kort voorstelrondje en vervolgens krijgen we van alles te horen over de beklimming: de route, de kampen, de uitrusting en natuurlijk de tijden waarop we de volgende dag gaan eten. Het is veel informatie, maar we hebben er allemaal zin in, dus het komt vast goed! Nog even douchen en dan met z'n vieren eten. We doen ons best om veel te eten, want die energie kunnen we later vast goed gebruiken!
Na het eten gaan we naar de kamer om de laatste voorbereidingen te treffen: uitzoeken wat wel en wat niet mee hoeft. Uiteindelijk is het later dan gehoopt voor we gaan slapen, maar het is niet anders.

En dan is het zo ver: de dag dat we gaan beginnen aan de grote tocht! Na een ontbijtje worden we om 8 uur buiten verwacht om onze grote backpack te laten wegen. Die mag namelijk niet meer dan 15 kilo zijn, omdat de porters in totaal maar 20 kilo mee mogen tillen en ze zelf ook nog wat spullen mee moeten nemen. Zelf hebben we nog onze daypack met water, wat eten en een vest.
Bij de bus staat al een hele groep Afrikanen klaar die met ons mee gaan. Per persoon zijn er 3 porters, die onze tas, tent, eten en weet ik allemaal nog meer naar boven mee gaan nemen. Daarnaast gaat de gids natuurlijk mee, nog een assistent gids en een kok. Al met al een behoorlijke groep dus!

We rijden naar de Machame gate, op een hoogte van 1800 meter, vanwaar we met de klim op de Machame route zullen starten. We schrijven ons in in het park en wachten vervolgens af. Het duurt best wel even voordat we ook echt vertrekken, maar als we een keer weg zijn, maakt dat niet meer uit. De eerste dag lopen we door tropisch regenwoud; lekker warm en vochtig dus... Gelukkig hebben we onderweg niet echt noemenswaardige regen. Als we aankomen in het kamp, zijn onze tenten al opgezet. Onze daypacks worden van ons aangepakt en vervolgens naar onze tent gebracht. Even later krijgen we bij de tent wat water om ons te wassen. Een douche zit er in de kampen niet in, maar even wassen voelt ook al heel goed!
Na het wassen staat er popcorn en thee voor ons klaar in de 'eettent'. Ik had er totaal geen beeld van hoe zoiets zou gaan, maar ik had nooit verwacht dat ze een aparte tent, tafel en stoelen mee zouden sjouwen voor ons om te kunnen eten. Wel bijzonder... 's Avonds krijgen we daar ook ons eten. Vooraf soep en daarna een maaltijd met veel voeding; net wat we nodig hebben! Met het eten komt de assistent gids ook bij ons zitten, om een beetje in de gaten te houden of we wel goed eten. Even later komt ook de gids binnen. Hij legt uit dat we iedere avond na het eten de hartslag en het zuurstofgehalte in het bloed gaan meten. Ze houden ons dus goed in de gaten en dat geeft een goed gevoel, want het is niet zomaar wat... De eerste avond zitten we allemaal nog hoog met zuurstof (91% en 92%) en ook de hartslag is goed. We zijn er dus klaar voor!

En zo gaat het eigenlijk kamp na kamp. We komen steeds hoger en we doen ons best om te acclimatiseren. De een voelt zich de ene dag wat minder, de ander een andere dag. En dat hoort bij de hoogte en de lagere zuurstof: hoofdpijn, misselijkheid en verlies van eetlust. Ook gaan de hartslagen omhoog en de zuurstofgehaltes naar beneden, maar we zitten nog steeds goed. We vinden alle vier de eerste 5 dagen tot het 'basecamp' (Barafu Camp, 4600m) nog verrassend goed gaan.
Maar dan komt dat laatste stuk... Om 11 uur 's avonds worden we na een kort slaapje wakker gemaakt om ons op te maken voor die laatste 6 kilometer naar de top, waarin we nog bijna 1300 meter moeten stijgen en waar we naar verwachting 6 tot 8 uur over zullen doen. De gids vertelt ons dat de eerste 5 kilometer naar Stella Point het zwaarst zullen zijn, maar dat als we daar eenmaal zijn, die laatste kilometer heel erg meevalt.

Allemaal dik ingepakt, met een hoofdlamp op en vol goede moed, vertrekken we rond middernacht. We hebben geluk: het is helder en het is net volle maan geweest, dus echt donker is het niet... In het begin is het echt fantastisch, want dit is toch waar we het voor doen! Maar dan komt toch weer die hoogte om de hoek kijken... Ik moet twee keer overgeven nadat ik wat heb gegeten, dus dat probeer ik al niet meer. Op een gegeven moment begint de vermoeidheid toe te slaan. En als we nog hoger komen begint ook het evenwichtsgevoel weg te raken. Waarschijnlijk heeft het eruit gezien alsof we dronken waren, maar op dat moment ben je daar niet mee bezig. Het enige waar ik aan probeerde te denken was het warm maken van mijn handen en anders focuste ik me op de voeten van degene voor me zodat ik niet hoefde te zien hoe ver we nog wel niet moesten...

Na wat voelde als een uitputtingsslag, komen we toch allemaal aan bij Stella Point. And that is where the magic starts... Als we omkijken, zien we dat de lucht net begint te kleuren door de opkomende zon. Terwijl we die laatste kilometer afleggen, sta ik verschillende keren even stil om te genieten van die pracht en praal van de opkomende zon. Het is echt onbeschrijfelijk hoe mooi en bijzonder het is om daar te staan na zo'n 'night of hell'... Dat is dan toch waarvoor je het hebt gedaan.
Na ongeveer drie kwartier komen we alle vier aan bij het bord: wat een overwinning! En zo voelde het ook echt voor iedereen, want wat was het een ontzettend zware klim geweest... We maken natuurlijk een foto als bewijs, eerst met de groep, later alleen of met z'n tweeën. En we genieten nog steeds!
Dan is het ook tijd voor de Jack Daniels van Bob, om onze overwinning te vieren. De fles gaat de groep rond en iedereen doet mee, ondanks dat niet iedereen het echt lekker vindt.

En dan komt Mathijs naar me toe en gaat op z'n knieën met de vraag of ik met hem wil trouwen. Een beetje overdonderd, maar ook nog moe van de nacht barst ik in tranen uit. Jaaah, natuurlijk!! Even voelt het alsof we de enige twee daar boven zijn. Wat een top-moment!!

Maar dan is het ook weer bijna tijd om naar beneden te gaan. We nemen nog wat laatste foto's en gaan weer op weg. Aan het begin van de ochtend komen we weer aan in het basecamp en kunnen we eventjes slapen. Als we weer gewekt worden, krijgen we een brunch en beginnen we aan de verdere afdaling via de Mweka route naar het laatste kamp. Het zijn een aantal pittige kilometers, want waar we met het stijgen eigenlijk weinig last van hebben gehad, voelen we nu echt wel in onze spieren en knieën. We doen het dus ook nu maar weer rustig aan; polé polé zoals ze in Swahili zeggen.

Na een vrij goede nachtrust, eten we ons laatste ontbijtje op de berg en daarna is het 'tipping time'. De groep wordt bij elkaar geroepen en de gids vertelt hoeveel fooi iedereen krijgt. Daarna zingen ze, zoals beloofd, een aantal Kilimanjaro liederen voor ons. We genieten! En is het tijd voor de laatste kilometers aan afdaling. Ook nu voelen we de benen best wel, maar we gaan stug door. Bij de Mweka gate staat de laatste warme lunch op ons te wachten, waarna we met z'n allen in de bus stappen. Op de terugweg stappen we uit bij een aantal kleine winkeltjes, want Bob trakteert iedereen op een BBQ! Eerst een rondje drinken en dan het vlees. Dat gaat hier toch wel wat anders: er komen een aantal schalen met vlees en wat bakbananen en wat salade op tafel. Het vlees blijkt geit te zijn. We weten niet precies welke delen we allemaal eten, maar waarschijnlijk ligt zo'n beetje alles er wel tussen. Ik doe het een beetje rustig aan, want het is niet helemaal mijn ding kom ik achter. De Afrikanen daarentegen lijken wel een stel piranha's en wat vermaken ze zich, geweldig om te zien!

Als we weer in de lodge aankomen, krijgen we onze certificaten en nemen we afscheid van al die toffe mensen. Ook zij vinden het zichtbaar jammer om weg te gaan, want wat was het een leuke groep!! En dan is het na 7 dagen weer tijd voor een douche en schone kleren, wat kan dat ontzettend fijn zijn!! 's Avonds eten we weer met Bob en David en we hebben het nog steeds gezellig Op de kamer proberen we nog te Skypen met onze ouders, want we hebben natuurlijk wat te vertellen. De verbinding is niet heel stabiel, maar we kunnen in ieder geval even kletsen met het thuisfront.

De volgende dag vertrekken Bob en David; Bob richting huis en David voor nog een weekje Zanzibar. Wij hebben nog een extra nachtje in de lodge geboekt en gebruiken de dag om wat te wassen en natuurlijk uit te rusten na de tocht. Ook regelen we een verblijfplaats in en vervoer naar Arusha, want van daar vertrekken we over een aantal dagen voor een tour over de Serengeti en door de Ngorongoro Krater.

Onze laatste halve dag in de lodge doen we lekker rustig aan. We pakken de tassen weer in, nemen afscheid van de alleraardigste 'Big Mama' en stappen rond 2 uur in de taxi die ons naar onze volgende verblijfplaats brengt. We vragen de chauffeur of hij weet waar hij moet zijn en na een 'ja ja' vertrekken we. Na nog geen 5 minuten wordt duidelijk dat hij het toch niet helemaal wist en hij vraagt naar een plattegrond. Die laten we zien, maar blijkbaar is dat weinig verhelderend, want hij wil liever een telefoonnummer. Die hebben we ook... Er wordt gebeld in het Swahili, dus wij volgen er weinig van, maar het zal vast goed zijn. Het is een ritje van bijna twee uur als we in Arusha komen. Daar moet de chauffeur regelmatig de weg vragen en op een gegeven moment belt hij maar weer. Op een gegeven moment verandert de asfaltweg in een zandweg. We vragen ons af waar we terecht komen, maar het zal wel goed zijn. Na nog een belltje vinden we het eindelijk. We worden begroet door een jongen (Junior) die ons welkom heet in The White House of Tanzania. De kamer is simpel, maar prima. De douche en wc zijn iets verderop en zien er netjes en schoon uit. We ontmoeten ook het broertje (Jackson) en de moeder van het gezin.

Als we onze spullen binnen hebben gezet vraagt Junior of hij ons even zal laten zien waar we water en wat andere dingen kunnen kopen. Prima! Hij zegt dat hij ons ook de Maasai Market wel even kan laten zien. Dat is even wat verder lopen, maar eh, goed! We kletsen wat en hij vertelt dat hij is gestopt met zijn studie, omdat het te duur werd en zijn familie bijna failliet raakte. Daarom is hij met The White House begonnen. Daarvoor heeft hij heel wat moeten opknappen aan het huis en hij is nog steeds bezig. Samen met Jackson runt hij het en hun moeder zorgt samen met de kok voor eten en de schoonmaak. Hij hoopt over een jaar weer genoeg geld te hebben om verder te gaan met zijn studie.
Als we bijna bij de markt zijn waarschuwt hij nog wel even dat alle mensen zullen proberen je in hun winkel te krijgen. Dat blijkt niets te veel gezegd... We hebben alleen helemaal niks aan geld bij ons, dus we kijken wel om ons heen (en zien ook wel veel mooie spullen), maar we gaan nergens naar binnen. Eenmaal weer buiten lopen we rustig terug en we krijgen zelfs nog even een lift door een vriend van hem die langs komt rijden. Ideaal!
Even later staat het eten op tafel: Pilau. Een streekgerecht van rijst met kruiden en wat groente en vlees erdoor. Het smaakt goed! Na nog een tijd gezellig kletsen met de jongens is het dan toch ook weer tijd om te slapen.

Na een heerlijke nacht (al hebben we wel even wakker gelegen door een dikke regen- en onweersbui), gaan we de volgende dag met Jackson het centrum in. We willen graag een simkaart kopen, geld pinnen en uitzoeken hoe we het beste over een aantal dagen naar Dar Es Salaam kunnen komen. Owja, en we gaan nog even langs het postkantoor om te vragen wat het kost om spullen terug naar Nederland te sturen, want we hebben nu best wel wat spullen in de tas die we na de Kilimanjaro waarschijnlijk niet meer hoeven te gebruiken. Beetje zonde om daar dan mee rond te blijven lopen. Het laatste station van onze tocht is Fifi's, een koffiebar waar ze WiFi hebben. We bestellen wat te drinken en ik doe mn best om weer een blog en foto's te uploaden. De batterij van mn tablet is alleen vrij snel leeg, waardoor ik het helaas niet af kan maken. Later maar weer proberen...

's Avonds hebben we het weer erg gezellig met de jongens (ondertussen is er ook een vriend van hen uit Dar Es Salaam overgekomen) en we spreken af om de volgende dag een uitstapje te doen naar de Hotsprings. De bedoeling is dat we ongeveer 9 uur gaan vertrekken. De wekker staat dus weer wat eerder.
Uiteindelijk vertrekken we pas rond 11 uur de volgende dag, omdat de auto er niet eerder is... Achja, het is Afrika We rijden met z'n vijven eerst een heel stuk weer richting Moshi en zien ook Mount Kilimanjaro weer verschijnen. We worden ook nog aangehouden bij een politiecontrole met een lasergun. De jongens zeggen meteen dat ze vast weer ergens geld voor nodig hebben, corrupte lui! Al denk ik stiekem dat we ook wel wat te hard reden... Dan gaan we de hoofdweg af en de weg wordt alsnel onverhard. Op een gegeven moment weten ze niet meer zeker welke kant we op moeten, want zoals ze aangeven, alle zandwegen lijken hier op elkaar. Een motorrijder wijst ons de shortcut naar de Springs

Na een redelijk ruige rit van bijna 2 uur komen we aan bij een behoorlijk groen stuk: palmbomen en mangrovebomen verbergen op het eerste gezicht het helderblauwe water van de bron. Het is echt een prachtige plek! En anders dan ik had verwacht is het er niet bijzonder druk en zijn we de enige blanken. Nadat we ons achter de auto hebben omgekleed, nemen we een duik. Het water is niet heet, maar ook niet echt koud. We zijn blijkbaar heel bijzonder, want er staan een stuk of tien Afrikanen toe te kijken en foto's te maken van hoe wij wat rondzwemmen. Als we het zwemmen hebben gehad, gaan we nog even met de voeten in het water zitten, want er zitten van die visjes die je dode huidcellen wegknabbelen. Ze komen niet heel hard en we schrikken beide een beetje als er wel eentje komt, omdat we ze niet aan hadden zien komen. We zijn er dan ook snel klaar mee...

We drogen wat op en dan komt de lunch. We kijken beide een beetje vreemd op als we het bord openen: een omelet met patat erin?! Als we ons er toch maar aan wagen, blijkt het toch nog verrassend goed te smaken! We zitten nog wat als ik een schildpad zie zwemmen. En het is ook nog best een grote! Een paar jongens die net aan het zwemmen zijn gaan er achteraan en vissen hem uit het water. We maken wat foto's en dan wordt hij teruggegooid. Daarna kleden we ons weer om en maken ons op voor eenzelfde ruige terugweg. Rond half 6 zijn we weer terug bij The White House. We hebben weer een gezellige avond en ik sluit af met een heerlijke douche, want na dat stofhappen in de auto was dat echt wel nodig!

De volgende dag hebben we weer een rustig dagje. Ik bereid mijn blog weer voor, Mathijs wast wat kleren en in de middag het centrum weer in, voor onder andere een drankje (en WiFi) bij Fifi's. We vermaken ons dus nog steeds prima!

Morgen begint onze tour naar de Serengeti. Weer tijd voor nieuwe avonturen dus. We zijn benieuwd!!
We hebben geen idee of we tijdens de tour ook weer internet hebben, maar we laten wel weer eens wat van ons horen