Samen het schiereiland van Maleisië ontdekken

Jaja, alweer een nieuw verhal! Ik ben de afgelopen dagen druk bezig met een inhaalslag. Ik hoop morgen ook de foto's en video's van Nieuw-Zeeland te kunnen uploaden, maar dat hangt natuurlijk ook weer van het WiFi af...

Na weer een nieuwe stempel in mijn paspoort ben ik nu officieel in Maleisië. In de terminal ga ik eerst maar eens op zoek naar een geldautomaat, want een nieuw land betekent natuurlijk ook weer ander geld. Als dat geregeld is, ga ik op zoek naar de taxi standplaats, maar lang hoef ik niet te zoeken, want als toerist word ik al snel aangesproken door een chauffeur die me vraagt of ik een taxi nodig heb. Ja dus. Nadat ik hem uit heb kunnen leggen waar ik heen wil, onderhandel ik wat over de prijs en stap ik in. Ik moet zo'n beetje naar de andere kant van het eiland, dus het duurt zo'n half uur voordat we in de buurt van het guesthouse komen. Zelfs met de aanwijzingen die de taxichauffeur van de accommodatie heeft gekregen en de kaartjes waarvan ik een printscreen van had gemaakt, is het nog niet zo makkelijk te vinden. Na wat zoeken vinden we het dan eindelijk na een klein steil weggetje.

Het is bijzonder rustig als ik aankom en als ik vraag waar ik kan inchecken, krijg ik de mededeling dat de ouders niet thuis zijn, dus dat ik dat af moet wachten. Prima, ik vind een plekje om te gaan zitten en vermaak me wel. Even later komt een van de ouders naar me toe, schrijf ik me in en wordt ik naar de kamer gewezen. Dit keer eens geen slaapzaal maar een eigen kamer, dat is wel zo ideaal als je met z'n tweeën bent.

In de middag ga ik op zoek naar een plek waar ik water kan kopen. Het winkeltje is zo'n 5 minuten lopen, maar ik ben helemaal doorweekt kom ik terug. Tja, dat krijg je als je op het heetste moment van de dag met 5 liter water rond gaat sjouwen... De rest van de middag doe ik niet al te veel en geniet ik van de rust. Aan het einde van de middag vraag ik de man des huizes nog om wat tips voor plekken om te eten en hij geeft me een plattegrondje van het eiland en tekent op de achterkant een plattegrondje van de omgeving. Ook wijst hij nog wat interessante plekken aan die we zouden kunnen bezoeken op het eiland.

Ik heb niet echt een fatsoenlijke lunch gehad, dus ga ik niet te laat op pad om eten te zoeken. Bij het eerste de beste restaurantje dat er goed uit ziet, loop ik naar binnen. Ik heb eigenlijk geen idee wat ik wil eten als het meisje van de bediening al langs komt voor de bestelling. Ze adviseert me om de lamspies te nemen. Ach ja, doe die dan maar.
Het duurt gelukkig niet zo lang voordat het eten komt en ik heb zo veel trek en het is zo bijzonder lekker (vooral door de fantastische muntsaus), dat ik besluit om nog maar een spies te bestellen. Heerlijk! Met een goed gevulde buik kan ik dus weer terug naar het guesthouse.
Na een verfrissende douche ga ik maar niet al te laat slapen, want ik ben nog steeds moe na die twee slechte nachten op Koh Lipe...

Gelukkig kan ik hier wel weer uitslapen en daar maak ik dan ook dankbaar gebruik van. Het ontbijtje staat al klaar als ik beneden kom. Het is simpel, maar genoeg om de dag mee te beginnen. Ik heb niet echt plannen voor vandaag, omdat mem vanavond komt en het lijkt me juist leuk om samen het eiland te verkennen. Ik lees wat in de Lonely Planet om te kijken waar we nog meer heen zouden kunnen op weg naar Kuala Lumpur. Als ik dat genoeg heb gedaan ga ik weer schrijven.

Voor de lunch ga ik op pad met het getekende kaartje. Het is wat verder lopen dan ik had verwacht, maar dat geeft niet. Ik kom uiteindelijk uit bij een plek waar al veel mensen zitten te eten. In het midden van de ruimte staat een groot buffet met van alles en nog wat. Zoiets heb ik nog nooit eerder gezien en ik heb ook geen idee hoe het werkt, want ik zie nergens iets van een menu ofzo staan. Dus vraag ik het een van de vrouwen. Haar Engels is alleen niet al te goed, dus vraagt ze een van de gasten om het uit te leggen. Zo word me duidelijk gemaakt dat ik een bord krijg, eerst rijst kan pakken en daarna van het buffet kan pakken wat ik graag zou willen. Vervolgens reken je dat af aan het eind. Dus dat doe ik. Ik heb geen idee wat ik allemaal opschep, maar ik betaal uiteindelijk 6 ringit (EUR1,50) voor een bord vol eten. Ik ben benieuwd!

Als ik een plekje heb gevonden, kijk ik eens om me heen, want ik had nog geen bestek gevonden. Ik zie alleen dat iedereen met z'n handen zit te eten, dus een beetje onhandig volg ik hun voorbeeld. Even later zal ik ontdekken dat er wel bestek is, maar ja, ik ben dan toch al bezig... Het eten smaakt me erg goed, op een ding na dan, waarvan ik niet weet (en ik denk ook niet wil weten) wat het is. Als mijn bord leeg is, heb ik twee handen die helemaal onder de sauzen en andere etensresten zitten, maar gelukkig heb ik inmiddels uitgevonden dat er een plek is om je handen te wassen. Met enigszins gefatsoeneerde handen, loop ik weer terug naar het guesthouse, waar ik de rest van de middag besteed aan schrijven.

Voor het avondeten ga ik dit keer iets verder weg en kom ik bij een redelijk westers restaurant uit. Op het menu vind ik kip met mango, een gerecht dat ik thuis ook regelmatig maak, al zal het hier wel anders zijn. Ik ben benieuwd, dus ik bestel. En ja, het is inderdaad heel anders dan mijn eigen versie, ten eerste al omdat de kip hier is gefrituurd in plaats van gebakken, maar het is ook heel erg lekker. Goede keus dus!
Ik loop snel terug naar het guesthouse, omdat het niet heel lang meer zou moeten duren tot de taxi er is die me naar het vliegveld zal brengen om mem op te pikken. Ik klets nog wat met een van de andere gasten als ik twee koplampen het steile weggetje op zie rijden. Ik stap in het kleine autootje en we gaan op weg. Het vliegveld is niet heel ver weg, dus heel lang duurt het niet. In de aankomsthal kom ik er alleen achter dat de vlucht vertraging heeft, dus maak ik de taxichauffeur, die ondertussen zou wachten, duidelijk dat hij wel even een andere klus kan doen en geef hem een tijd om weer terug te zijn.

Ik loop eerst eens een rondje door de gecombineerde aankomst- en vertrekhal. Het is echt een klein vliegveldje... Maar ondanks dat is er wel gratis WiFi, dus maak ik daar maar gebruik van voor de rest van de tijd dat ik zit te wachten. As ik zie dat de vlucht is geland loop ik langzaam richting de deur waar mem zo doorheen moet komen. De eerste mensen komen al snel door de deur heen, maar ja, die vliegen met alleen handbagage. Het duurt eventjes, maar dan zie ik mem aan komen lopen. Een knuffel, een paar traantjes en dan kan het kletsen beginnen!

We lopen naar buiten, maar op de afgesproken tijd is de taxichauffeur nog nergens weer te bekennen. Ach ja, we kunnen wel wat wachten en ondertussen kletsen we over vanalles en nog wat! Als ik accommodatie aan de telefoon heb om aan te geven dat de taxichauffeur niet terug is gekomen, komt hij net aanrijden. We stappen in en gaan naar het guesthouse. Daar zitten we eerst nog een tijdje buiten om wat te drinken en nog meer te kletsen. Tja, dat krijg je met twee vrouwen die elkaar een tijd niet hebben gezien... ;) Rond een uurtje of elf gaan we toch maar richting bed, want mem heeft lange vluchten gehad en niet bijzonder veel kunnen slapen, maar ook als we in bed liggen gaat het kletsen nog een tijdje door. Mem is daarna zo vertrokken, maar voor de verandering, lig ik eerst nog een tijd wakker voordat ik ook eindelijk in slaap val.

's Ochtends slapen we goed uit en na een ontbijtje besluiten we om scooters te huren van het guesthouse en het eiland wat te gaan verkennen. We vragen eerst nog maar wel even om een uitleg, want ik heb nog nooit op zo'n ding gereden en voor mem is het ook al heel wat jaren geleden... Nog een beetje onwennig en voorzichtig gaan we op pad richting de Skycab: een kabelbaan die naar een hoger deel van het eiland gaat, vanwaar je natuurlijk een goed uitzicht hebt op het eiland.

Na een leuk ritje komen we bij de Skycab aan, we kopen kaartjes en gaan op zoek naar eten. Als we hebben besteld blijkt alleen dat we ons wat hebben verkeken op de tijd, dus heel veel tijd om het op te eten hebben we niet. Met onze take-away haasten we ons weer naar de Skycab, maar wat we niet hadden bedacht: eten mag niet mee naar binnen. Gelukkig mogen we het rustigaan opeten en later omhoog dan op ons kaartje staat. Het is blijkbaar niet zo druk, dus is het geen probleem dat we wat later mee gaan. Met de rijst achter de kiezen gaan we nu dan echt naar binnen. We komen in de rij te staan, maar die gaat nog best snel gelukkig.

En dan staan we na zo'n 5 minuten op het eerste uitkijkpunt. We lopen wat rond, maken wat foto's en proberen uit te vinden hoe we nu bij de Skybridge moeten komen. Aangeven doen ze hier niet aan, dus het duurt even voor we erachter komen dat we nog een stukje met de kabelbaan moeten. We sluiten weer aan in de rij, dit keer in de volle zon, dus dat is minder fijn, maar ook nu duurt het weer niet super lang. Het is nog maar een heel klein stukje, dus we staan zo bij het volgende uitkijkpunt. Vanaf hier kun je meer van de andere kant van het eiland zien en natuurlijk naar de Skybridge. We besluiten om lopend naar de brug te gaan, een korte wandeling van zo'n 15 minuten. Het is warm, maar ondanks dat is het goed te doen. Op de Skybridge lopen we weer rond, lezen de informatie en maken weer foto's. Het is toch wel bijzonder gemaakt hoor, en ja, ook vanaf hier is het uitzicht goed!

Als we het hebben gezien, gaan we rustigaan weer richting de kabelbaan om weer naar beneden te gaan. We besluiten om nog een stukje verder te rijden naar de noordkant van het eiland, waar een strand zou moeten zijn. Het is toch iets verder dan gedacht, maar ja, we zijn er nu toch. Het is niet heel erg druk op het strand, maar wat wel opvallend is, is dat van de mensen die er zijn, maar een heel klein gedeelte toerist is. Blijkbaar is dit dus het strand waar de locals graag heen gaan. We badderen wat in de zee en als we weer wat zijn opgedroogd door de inmiddels redelijk lage zon, gaan we weer richting het Butterfly Guesthouse.
We maken nog even een tussenstop bij de haven, waar mem natuurlijk graag even bootjes kijkt. Het restaurant lijkt ons wat te duur, dus hier eten wordt hem niet echt. We proberen nog even om bij het strand te komen waarvan de eigenaar van het guesthouse zei dat je vanaf daar goed de zonsondergang kunt zien. Maar als we meer en meer in de buurt komen, zien we dat het helaas redelijk bewolkt is aan de horizon, dus zoeken we niet verder en keren we om om naar het restaurant te gaan waar ik de eerste avond heb gegeten, want mem vond die lamsspies met muntsaus ook wel heel erg goed klinken!

Terug in het guesthouse doen we nog even lekker rustig aan, terwijl we op zoek zijn naar een accommodatie voor de volgende twee nachten. Door de niet al te beste verbinding heeft dat nog best wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk lukt het wel gelukkig.

De volgende dag hoeven we pas aan het begin van de middag richting de haven om naar Georgetown op Penang te gaan, dus maken we nog even gebruik van de scootertjes om een ander stuk van het eiland te verkennen. We rijden naar Cenang Beach: het grote toeristische strand, want we vinden dat we daar toch even een kijkje moeten nemen. Het idee is om eerst even naar de shoppingmall te gaan, maar daar blijken de meeste winkeltjes nog dicht, dus steken we de straat over om naar het strand te gaan. Daar is bijzonder goed te zien dat dit gedeelte van het eiland om toerisme draait: overal worden strandstoelen klaargezet en om de zoveel meter probeert weer een ander bedrijfje dezelfde watersportactiviteiten te verkopen. Als we genoeg hebben van het strand, gaan we over straat weer terug naar de shoppingmall, waar we de scootertjes hadden geparkeerd. We voelen ons allebei niet heel erg lekker, dus gaan we ondertussen ook op zoek naar wat cola, wat hopelijk helpt om die maag weer een beetje rustig te krijgen. Het helpt een klein beetje, maar eenmaal weer in de mall, zoeken we eerst heel snel een wc op!

Echt zin om daarna nog wat te doen hebben we niet, mede doordat we niet heel erg lekker zijn, dus bestellen we beide een grote bak muntthee bij de Starbucks. En zo zitten we daar best wel een tijdje in goede stoelen in een heerlijk koel winkelcentrum: helemaal niet erg! Rond half 11 stappen we weer op de scooter en rijden we terug. Echt tijd om op zoek te gaan naar een lunch hebben we niet meer, omdat de taxi ons om 1 uur op komt pikken, dus houden we heb bij koekjes, noten en notenrepen. Daar zouden we eerst wel even weer op vooruit moeten kunnen. Maar het wordt 1 uur, kwart over 1 en half 2, maar nog steeds is er nog geen spoor van een taxi te bekennen. We vragen het nog maar eens na, maar de ouders zijn niet thuis en het meisje geeft aan dat zij de telefoon mee hebben genomen. We kunnen dus weinig anders doen dan wachten. Uiteindelijk, een uur te laat, komt de taxi het steile weggetje op rijden. Het gaat krap worden om de boot nog te halen, maar we houden hoop. Maar hoe dichter we bij de haven komen, hoe drukker het wordt op de weg en hoe meer we de hoop verliezen. Ach ja, een voordeel: we hadden nog geen kaartje gekocht, en het zijn relatief dure kaartjes, dus dat komt goed uit.

De volgende boot gaat pas een paar uur later, dus er zit weer niks anders op dan wachten. Gelukkig is het een vrij grote haven, met een terminal voorzien van verschillende eettentjes en winkeltjes en zo komen we voor de tweede keer die dag bij de Starbucks terecht. Daar maken we dankbaar gebruik van de comfortabele stoelen, de airco en het WiFi totdat het eindelijk tijd is om te boarden.
Op de boot blijkt alleen dat de airco op standje vrieskist staat en blijkbaar is er niemand die dat aan kan passen. We houden het nog even vol in ons zomerse outfit en een handdoek om ons heen, maar we ontkomen er niet aan om toch ook nog een vest te moeten pakken uit de tas. En zo probeert iedereen met alles wat hij of zij in de buurt heeft toch nog een beetje warm te blijven. We zijn dan ook best wel blij als we na ruim twee uur de boot weer af kunnen!

Het is inmiddels alweer donker en willen het liefst zo snel mogelijk naar ons hotelletje, want we willen toch nog graag wat eten. Zoals gewoonlijk staan er heel wat taxichauffeurs klaar die ons maar al te graag naar onze accommodatie brengen. Het duurt wel even voor ze weten waar ons hotel nu precies is, nog even onderhandelen over de prijs (dat heb ik nu bij taxichauffeurs - helaas op de harde manier - wel geleerd) en dan stappen we in. Na een niet al te lang ritje staan we bij Lemon Inn voor de deur en kunnen we inchecken. De kamer is niet bijzonder groot. Op zich is dat niet erg, maar het heeft geen ramen, wat het echt een soort hokje maakt. En 's nachts zullen we uitvinden dat het matras niet veel meer is dan een plank met een dun laagje schuim. We hebben dus blijkbaar niet de beste plek geboekt...

Als de spullen op de kamer staan, gaan we snel weer naar buiten en steken we de straat over, waar we mensen zien eten. Het blijkt een soort hal te zijn met allemaal kleine kraampjes die ieder een paar andere (en soms ook een paar dezelfde) gerechten maken. We lopen eerst een rondje en kiezen vervolgens wat uit bij het kraampje dat er goed verzorgd uitziet. We nemen er maar wel weer een cola bij, in de hoop dat als er iets niet helemaal goed is, dat het daarmee wel is afgedaan.
Ondanks dat het al best wel een hele tijd geleden is dat ik een fatsoenlijke maaltijd heb gehad, heb ik toch moeite om het op te krijgen, want m'n maag en darmen zitten nog steeds niet helemaal lekker. Toch probeer ik zoveel mogelijk te eten, want ja, die energie heb ik toch wel nodig...

Tegen de tijd dat we weer terug zijn op de kamer, is het ook alweer bijna bedtijd. Dus na nog eventjes lezen en bedenken wat we morgen willen doen, gaat het licht uit.
We slapen allebei niet bijzonder goed vanwege het harde bed, maar als we uiteindelijk wakker worden is het toch al best wel laat. Dat hebben we beide ook helemaal niet doorgehad, want zonder raam met lichtinval heb je echt geen enkel tijdsbesef. Het blijkt dat de normale plekken waar je ontbijt kunt krijgen inmiddels al niet meer open zijn, maar naast het hotel vinden we gelukkig weer een soortgelijke hal als gisteravond die nog wel open is. Ik ben helaas nog steeds niet helemaal lekker en wordt elke keer duizelig als ik wat langer sta, dus zoek ik vast een plekje op terwijl mem wat te eten regelt.

We willen vandaag het oude centrum van Georgetown wat gaan verkennen, dus nemen we eerst de bus naar het busstation. Vanaf daar moeten we met een andere bus naar de Esplanade. Het blijkt alleen dat de buschauffeurs niet echt weten waar dat is, maar we worden toch naar een bus gewezen. Ook deze buschauffeur heeft geen idee waar we het over hebben, maar er zijn een paar ander passagiers die aangeven wel te weten wat we bedoelen. We betalen ons kaartje en stappen in. Een vrouw geeft aan dat ze naar hetzelfde gaat als wij, dus stelt ze voor om ons mee te nemen. Prima! We stappen dus met haar uit en komen zo bij een groot winkelcentrum uit. Ik heb niet echt het idee dat dit is wat we bedoelden, maar ja, zeker weten doe ik het ook niet. Als we in het winkelcentrum een McDonalds zien, besluiten we om maar even een ijsje te halen en gebruik te maken van het WiFi, zodat we uit kunnen vinden waar we nu echt zijn en welke kant we dus op moeten.

Als ik eindelijk ben ingelogd op het WiFi wordt al snel duidelijk dat dit winkelcentrum toch echt niet is waar we heen wilden. Sterker nog: het lijkt zelfs verder weg te zijn van de Esplanade dan het busstation. Maar ja, het is niet anders. We besluiten maar te gaan lopen richting de Esplanade, dan doen we de route die we zo'n beetje in gedachten hadden andersom...
Inmiddels is het ook allang weer lunchtijd geweest en bij de eerste eetgelegenheid waar we naar binnen lopen, serveren ze al niet eens meer lunch, dus lopen we verder. Zo komen we weer bij een Maleisisch buffet uit. Dit keer is het tijd om iets anders bijzonders te proberen: een klein heel kippetje in saus. Ik zie weinig andere opties dan het met handen te gaan eten, want kippenpoten ontleden met lepel en vork is al een opgave, laat staan een hele kip die ook nog minimaal de helft zo klein is! Het resultaat is dat mijn hele handen en ook mijn wangen onder de saus zitten, dus als de kip op is, ga ik eerst maar even handen wassen voordat ik verder eet. Maar ondanks de knoeierij, is het eten wel weer goed hoor ;)

We komen op onze route langs redelijk wat bezienswaardigheden, maar er lijkt maar weinig open te zijn, dus bij de meeste plekken lezen we alleen de informatiebordjes. Aan het einde van de wandeling komen we bij een groot fort aan. Hier gaan we wel naar binnen. We maken een rondje op de buitenmuur en lezen een groot deel van de bordjes weer. Interessant, want ook de Nederlanders hebben hier weer hun aandeel gehad en dat blijft toch altijd wel een beetje bijzonder aan de andere kant van de wereld...
Na het fort hebben we het beide wel een beetje gehad voor vandaag, dus besluiten we de bus terug te nemen naar het busstation. Dit keer gaat dat gelukkig wel goed. Op het station gaan we nog even op zoek naar een kantoortje waar we een busticket naar Tanah Rata op de Cameron Highlands voor de volgende dag kunnen kopen, waarna we de volgende bus terug naar het hotel nemen. Na het avondeten in weer een van de hallen met kraampjes, kletsen we nog wat op de kamer en zoeken we weer accommodatie voor de volgende dagen. Het is uiteindelijk toch nog best laat voordat we gaan slapen...

De volgende ochtend is het vroeg dag, omdat we om 7:45 bij het busstation moeten zijn en voor de zekerheid willen we zorgen dat we de eerste bus van 7 uur vanaf het hotel pakken, omdat er niet echt een duidelijke dienstregeling is en de tijd tussen bussen afhankelijk is van het verkeer. Zo staan we dus kwart voor 7, na een halve portie instantnoodles als ontbijt, bij de bushalte. Het is maar goed dat we te vroeg zijn, want de eerst bus is er al voor zevenen en dus zijn we bijzonder mooi op tijd op het busstation. Ach ja, beter dan te laat zijn... We gaan op de stoep zitten voor het kantoortje waar we ons moeten melden en wachten af. Na een kwartiertje worden we naar de bus gewezen en kunnen we als een van de eerste een plekje zoeken. Het is een bijzonder luxe bus, met maar drie brede stoelen per rij, veel beenruimte en zelfs een uitklappende benensteun! Ik kan me slechtere plekken bedenken om een paar uur te moeten vertoeven...

Het is een lange rit naar de Cameron Highlands. Eerst vermaken we ons met kletsen en naar buiten kijken, maar na twee slechte nachten op een keihard bed worden onze oogleden op een gegeven moment toch wel zwaar. Na wat slaap voel ik me weer heel wat wakkerder en de rest van de reis kijk ik vooral uit het raam. Niet dat er veel anders is te zien dan talloze palmolieplantages, maar toch.
Uiteindelijk stappen we aan het begin van de middag uit in een beduidend koeler Tanah Rata, maar daar heb ik na die weken van plakkerige warmte eerlijk gezegd totaal geen problemen mee! Het is nog een klein stukje lopen naar Father's' Guesthouse, waar we inchecken en naar onze kamer worden gebracht. De kamer zelf is niet bijzonder veel groter dan de kamer van afgelopen nacht, maar wat wel degelijk een groot verschil maakt is dat we hier een raam hebben en het matras is gelukkig ook stukken beter!

We gaan eerst maar eens op zoek naar eten. De man van de receptie wees ons op Jasmin, een restaurant gerund door een man die 15 jaar een restaurant heeft gehad in Nederland en volgens hem ook kroketten en frikandellen heeft. We besluiten daar dan maar heen te gaan. De kroketten en frikandellen mis ik op de kaart, maar het is zeker niet te missen dat het restaurant een Nederlands tintje heeft: overal hangen vlaggetjes, sjaals en andere attributen van het Nederlandse elftal en verschillende Nederlandse clubs. Grappig hoor!
We zijn nog maar net binnen als de hemel open breekt en het goed hard begint te regenen. Ach ja, we zitten hier droog en hoeven ook nog niet terug.

De timing is bijzonder goed, want tegen de tijd dat we het eten op hebben en een rondje door de hoofdstraat hebben gelopen, is het weer redelijk opgeklaard en kunnen we droog teruglopen naar het guesthouse. We luieren wat op de banken op het gezamenlijke balkon en lezen wat info over de tours die ze vanuit het guesthouse aanbieden als mem tegen het einde van de middag aangeeft dat ze wel graag even zou willen slapen. Even later komt ze met het idee om in plaats daarvan samen een maskertje te doen, want ja, die heeft ze meegenomen :) Prima! Dus 10 minuten later liggen we met een dichtgesmeerd gezicht op bed te rusten terwijl we wachten totdat het tijd is om het er weer af te wassen.

Met stralende gezichten boeken we een tour voor de volgende dag, waarna we op pad gaan om weer eten te zoeken. We komen uiteindelijk bij een Indisch restaurant terecht. Het eten is bijzonder lekker en we genieten er dan ook van!
Na een kopje thee op het balkon, vinden we het beide wel goed geweest voor vandaag en zoeken we ons bed op.

Na een ontbijtje in het restaurant van het guesthouse, beginnen we met een stuk of wat anderen aan de tour. We stappen met z'n allen in een Jeep, waarmee we eerst naar een vlindertuin rijden. En ja, vlinders zijn er in overvloed! Maar ze hebben er ook andere dieren: slangen, duizendpoten, kevers, wandelende takken en bladeren, padden, schorpioenen en weet ik wat allemaal meer. En een aantal van deze dieren mogen we ook vasthouden. Of nouja, mogen, de gids zet ze gewoon op je XD En vooral die duizenpoot om je pols voelt toch wel heel erg raar...

Als iedereen weer in de Jeep zit, rijden we door naar een van de vele theeplantages hier in de omgeving. We krijgen een uitleg over de planten en het werk en krijgen genoeg kans om foto's te maken. Vervolgens rijden we een van de hogere heuvels op, waar we een uitkijktoren kunnen beklimmen. Het is inmiddels al weer redelijk bewolkt, dus heel ver kunnen we helaas niet kijken. Op de weg terug naar de auto vertelt de gids ons van alles over een paar planten, struiken en bomen hier in de omgeving, waaronder de vleesetende 'pitcherplants'.

De volgende stop is bij een theefabriek, waar we een rondje kunnen maken door de fabriekshal en informatie over de verschillende stappen van het maken van thee is te vinden. Mem gaat daarna het museum in om nog wat meer info te lezen. Ik ben weer even niet zo lekker, dus ga ik rustig even buiten zitten. We hebben helaas geen tijd meer om nog een bakje thee te drinken in het café van de fabriek door de lange rij die er staat, maar mem koopt nog wel wat thee om mee te nemen, dus kunnen we het toch nog proeven. Daarna hebben we nog een stop: een aardbeienplantage. Hier hebben we maar een kwartiertje de tijd en heel erg bijzonder is het ook niet, dus mem haalt twee aardbeienshakes waar we in die tijd maar van genieten.

Halverwege de middag is het dan weer tijd om terug te gaan. We zijn allebei best wel moe, omdat we vannacht wakker werden gehouden door een stel muggen, dus vinden we het een mooie tijd voor een middagdutje. Later op de middag doen we het nog lekker rustig aan, voordat we op pad gaan voor het avondeten. We willen vanavond de Chinese Steamboat eens proberen, dat hier in de omgeving vrij populair is. Na een uitleg van de man van de receptie hoe we dat nu horen te eten, gaan we op pad.
Eigenlijk is het idee van de Steamboat heel simpel: je krijgt een pan met bouillon op een brandertje op tafel en daarnaast borden met vlees, vis en groenten die je dan even in de bouillon kookt om te garen. Al met al is het bij elkaar heel wat eten, dus we krijgen het ook niet helemaal op, maar lekker is het wel! Het meeste dan tenminste ;) En het is gewoon leuk om te doen.

Bij het guesthouse nemen we nog maar even wat tijd om met een theetje op het balkon uit te buiken. We zitten net rustig wat te lezen, als er een bijzonder groot insect met ontzettend veel lawaai het balkon op komt vliegen. We hebben echt geen idee wat het is en ook niet of hij kan bijten ofzo, dus mem loopt naar beneden om het bij de receptie te vragen. De eigenaar van het guesthouse loopt mee en zodra hij het beest ziet, pakt hij het op (het past net in zijn handpalm). Het beest is het daar blijkbaar niet helemaal mee eens, want hij begint weer ontzettend veel lawaai te maken. De man vertelt ons dat het een cicade is. Tja, die ken ik wel. Of nou ja, het geluid dat ze overdag maken ken ik maar al te goed, maar ik had er nog nooit eentje gezien... Hij vertelt nog wat meer over deze toch wel bijzondere wezens en biedt ons aan om hem ook even vast te houden. Eh, nee dank je, we houden het wel bij heel eventjes voorzichtig aan zijn lijfje, dat als klankkast fungeert, te voelen. Als hij het beest weer naar buiten heeft gegooid, kunnen we rustig onze thee opdrinken, waarna we maar weer gaan slapen.

In de ochtend doen we het ook nog rustig aan, want ik ben nog steeds niet helemaal fit. We willen alleen nog wel wat doen, dus richting het einde van de ochtend nemen we een taxi naar Brinchang, een ander wat groter dorp op de Cameron Highlands, zo'n 20 minuten van Tanah Rata. We vragen of de taxichauffeur ons af kan zetten bij de cactuswinkel die we eerder hadden gezien, want ik ben nog op zoek naar een cadeautje voor Mathijs. Hij zet ons uiteindelijk af bij Cactus Valley, een andere plek dan dat wij in gedachten hadden, maar het klinkt alsof hier ook wel cactussen zijn. En die zijn er zeker! Heel veel zelfs... Met ook een heel aantal die in bloei staan. Het is toch wel leuk om te zien zo. In het winkeltje na de cactustuin kijk ik nog even rond of ik zaden kan vinden, maar de enige zaden die ik tegenkom zijn groentezaden en die kunnen we thuis ook wel kopen. Nog niet geslaagd dus voor mijn missie, maar de tuin op zich was ook het bezoeken waard!

Vanuit Cactus Valley lopen we richting de boedhistische tempel die mooi zou moeten zijn. Onderweg lopen we eerst nog maar even een eettentje binnen, want het is inmiddels ook alweer lunchtijd. De tempel is inderdaad zeker bijzonder te noemen. We nemen dus de tijd om overal even te kijken. Als we een rondje hebben gemaakt, beginnen we aan de wandeling terug naar Tanah Rata en ondanks dat de man van het guesthouse ons route 4 absoluut niet aanraadde, doen we toch een poging. Het bordje bij het begin van het pad vertelt ons dat de track maar 850 meter lang is, maar daar staat wel een tijd van anderhalf uur voor. Ik denk dat dat toch sneller moet kunnen, maar we zullen het zien. De route blijkt behoorlijk klimmen en klauteren te zijn door een stuk regenwoud, maar dat maakt het juist wel leuk. We denken nog even dat we verkeerd gelopen zijn, omdat we al een tijdje geen markeringen hebben gezien, maar het blijkt dat we ze gewoon over het hoofd hebben gezien, dus we vervolgen onze weg. Uiteindelijk komen we inderdaad na zo'n anderhalf uur aan bij het punt waar we op een andere track uitkomen. Deze is gelukkig wat vlakker en dus kunnen we heel wat sneller meters maken. En zo komen we uiteindelijk weer terug in Tanah Rata en bij het guesthouse. Echt zin om weer op pad te gaan voor het avondeten hebben we niet, dus kiezen we voor de makkelijke optie: in het restaurant van het guesthouse. Na weer de gebruikelijke kop thee op het balkon is het ook voor vandaag weer bedtijd.

En dan is het alweer tijd voor ons laatste ontbijtje op de Cameron Highlands. We hebben heerlijk genoten van de wat lagere temperaturen en de natuur, maar mem vliegt over een paar dagen alweer vanuit Kuala Lumpur weer naar huis, en die stad willen we ook nog graag zien. Dus na het ontbijt pakken we onze tassen weer en lopen we richting de bus die ons in een paar uur naar Kuala Lumpur moet brengen.

Als we in Kuala Lumpur aankomen op KL Sentral weten we nog dat we met de monorail goedkoop een heel stuk dichter bij ons hotelletje kunnen komen. Dus we kopen een token, stappen in en een paar haltes later weer uit. Het laatste stukje hebben wel alleen niet zo goed voorbereid, want waar we nu precies heen moeten lopen weten we dan weer niet. Maar we zien een Starbucks, dus daar drinken we even wat en maken we weer gebruik van het WiFi. Het blijkt eigenlijk heel makkelijk te zijn, dus als we onze koffie weer op hebben, lopen we in een kleine 10 minuten naar het hotel.

We hebben nog een groot deel van de middag en besluiten om te kijken of we een 24-uurs ticket voor de hop-on-hop-off bus kunnen kopen, zodat we alvast even een rondje door de stad kunnen maken. In het hotel waar we het ticket uiteindelijk kopen, vertelt de vrouw ons echter dat we hem maar op een dag kunnen gebruiken, dus dan moeten we voor vanmiddag maar even wat anders gaan doen. We besluiten wat rond te gaan lopen, want er blijken verschillende winkelcentra in de buurt te zitten. Niet dat we echt zin hebben om te shoppen, maar we moeten toch wat.

We zijn weer op de weg terug als het begint te regenen. En het regent niet een klein beetje, dus zonder paraplu ben je dan snel doorweekt. Gelukkig kunnen we een groot deel van de route langs overdekte stukken lopen. Het laatste stuk is alleen niet overdekt en om ons nu helemaal nat te laten regenen hebben we ook niet zo veel zin in. Dus we wachten even in de hoop dat het zo wel weer opklaart. Maar dat moment laat maar op zich wachten. Inmiddels is het ook alweer etenstijd, dus besluiten we maar een stukje terug te lopen en op zoek te gaan naar eten. We vinden uiteindelijk een ondergrondse foodcourt met weer heel veel verschillende kleine eettentjes. Het ziet er leuk uit en we zien genoeg lekkere dingen, dus we bestellen.

Na het eten is het gelukkig weer droog, dus kunnen we nu wel weer terug naar het hotel. Daar zoeken we weer een plekje op voor ons standaard avondtheetje. We lezen nog wat over de stad en gaan dan ook maar weer slapen, omdat we morgen natuurlijk zo veel mogelijk van de hop-on-hop-off bus gebruik willen maken.

Als het ontbijt op is en de dagtassen zijn gepakt, gaan we richting de dichtstbijzijnde halte. Het idee is om eerst een keer het rondje met  de bus helemaal te doen en om daarna het rondje opnieuw te doen, maar dan uit te stappen op de plekken waar we meer willen zien. Dat blijkt alleen niet het beste idee te zijn, want door het drukke verkeer van Kuala Lumpur met verschillende files duurt het allemaal een stuk langer dan verwacht. We besluiten dan ook maar om op een gegeven moment, bij een meer uit te stappen. Eerst maar even lunchen bij een Maleisisch buffet, daarna een stukje langs het meer lopen en dan maar weer de bushalte opzoeken. We hoeven gelukkig niet heel erg lang te wachten, dus we gaan weer verder.

De volgende stop die we maken zijn bij de Petronas Towers. We vinden het een beetje een te duur grapje om naar de brug tussen de torens te gaan, maar we willen natuurlijk wel even een paar foto's van de toch wel bekende torens maken. We gaan nog wel heel even naar binnen om daar een wc op te zoeken, maar maken dan ook weer snel onze weg naar de bushalte. Bij de KL Tower stappen we weer uit. Ook bij deze toren is het duur om naar boven te mogen, maar hier kun je tenminste helemaal rondom lopen en ben je ook nog een stuk hoger dan op de brug van de Petronas Towers. We kopen dus een kaartje en staan een paar minuten later een heel stuk boven de stad. Het blijft toch leuk om op zo'n manier over een stad uit te kunnen kijken. Het leuke is ook nog dat er aan een kant een mooie onweersbui hangt en ik geniet ervan om daar een tijdje naar te kijken. Na een paar rondjes en heel wat foto's hebben we het wel weer gezien en gaan we weer naar beneden, in de hoop dat het droog blijft tot we weer in de bus zitten.

Beneden blijkt dat de bus al bij de halte staat, dus trekken we een sprintje om nog mee te kunnen. We gaan uiteindelijk niet meteen weg, maar we zitten in ieder geval hoog en droog. De laatste stop die we maken is bij de Central Market: een grote markthal met allemaal kleinere winkeltjes die van alles en nog wat verkopen. Het is een leuke plek om rond te lopen en ze hebben er ook echt leuke en niet al te dure spullen. Hier vind ik dan ook eindelijk - redelijk op de valreep - een cadeautje voor Mathijs.

Vanaf de Central Market besluiten we terug te lopen naar het hotel, want heel ver lijkt dat niet te zijn. Als we bijna bij het hotel zijn, komen we uit in een straat met bijzonder veel activiteit: heel veel mensen, restaurantjes die hun terassen zo ver mogeijk hebben uitgebouwd en straatverkopers. We moeten nog wat eten, dus zoeken we een plekje op straat uit en genieten we weer van het goede Maleisische eten.

Terug in het hotel houd ik me bezig met het kopieren van foto's naar een extra SD-kaartje, zodat mem die mee kan nemen, want ik heb hier in Azie vaak WiFi, maar bijna nooit is het goed genoeg om foto's te uploaden...

In de ochtend starten we weer rustig op voordat we met de monorail en de trein richting de Batu Caves gaan, ten noorden van Kuala Lumpur. Het is er een drukte van jewelste. We beklimmen de trappen van de Temple Cave - een van de drie grotten met een enorme gouden buddha bij de ingang - terwijl we ondertussen nauwlettend in de gaten worden gehouden door een heel stel aapjes. Ze zien er schattig uit, maar ondanks dat vind ik het maar niks... De grot is bijzonder om te zien, omdat overal gedenkplekken en tempeltjes staan. Maar veel meer dan rondkijken is er niet te doen, dus na een rondje gaan we ook weer naar beneden.

Voordat we terug gaan naar het treinstation, zoeken we nog een plek voor lunch. Ik heb alleen een gerecht met vrij scherpe sauzen gekozen, dus ik heb wat moeite om het weg te krijgen. Maar ondanks dat is het wel lekker. Ondertussen besluiten we om in de tijd die we nog hebben naar het 'bird park' te gaan. Het is nog een stukje lopen vanaf het dichstbijzijnde station, maar we vinden het en gaan naar binnen. En zoals de naam van het park al zegt, zijn er veel verschillende vogels te vinden, waaronder toch wel een aantal bijzondere, zoals de hornbills. Tegen vieren komen we een kleine kiosk tegen in het park waar we een ijsje uitzoeken. We hebben het beide wel weer een beetje gehad voor vandaag en bovendien willen we ook nog wat tijd hebben voordat mem weer op het vliegtuig stapt. Dus gaan we richting uitgang en vragen we om een taxi, want we hebben niet zo veel zin om weer met het ov te gaan...

Weer op de kamer begin ik met het leeghalen van mijn tas, want ik wil nog graag wat gewicht kwijt, dus geef ik alles dat ik niet meer nodig heb aan mem mee. Gelukkig is de tas die mem mee heeft aan de grote kant, dus veel werk om alles daar in te krijgen is het niet. We hebben zelfs nog wat tijd over en zitten nog even buiten. Helaas is tegen de tijd dat we wel weg moeten, de hemel weer open gebroken. Dus dan maar de poncho's aan en op pad. Komen die ook nog van pas ;) Op KL Sentral koopt mem een kaartje voor de trein naar het vliegveld en eten we nog even snel wat bij de KFC. En dan is er weer dat moment van afscheid... Ik moet toch wel weer even een traantje laten, maar ja, dat hoort erbij denk ik.
Weer alleen ga ik maar weer terug naar het hotel, waar ik de kamer nog wat opruim voordat ik ga slapen.

De volgende ochtend doe ik lekker rustig aan. Na een ontbijtje de tas maar inpakken en dan richting een van de busstations om op zoek te gaan naar een bus richting Melakka. Gelukkig zijn die er genoeg en voor een schijntje (10 ringgit, ongeveer EUR 2,50) kan ik nog geen 15 minuten nadat op het busstation ben aagekomen al instappen. Het is maar een korte rit, waardoor ik aan het begin van de middag al op Meleka Sentral aankom. Heel centraal gelegen ligt dat busstation helemaal niet, maar gelukkig heeft het hostel me een berichtje gestuurd met de manier waarop ik dichter bij het hostel kan komen. Dus ik pak een overvolle bus richting het centrum. Vanaf de halte waar ik uit moest stappen is het uiteindelijk nog best een eindje lopen en de ingang van het hostel is ook niet heel makkelijk te vinden, maar ik weet het uiteindelijk wel te vinden.

Ik check in en word naar de kamer gebracht. Het is maar een klein hostel en het is er rustig, want niet alle bedden zijn bezet. Ach, geen probleem, betekent ook weer minder kans op snurkers ;) Als ik wat ben afgekoeld in de airco ga ik maar eens een rondje lopen door het stadje, want er moet nog best wat zijn te zien van de tijd dat de Nederlanders hier hebben gezeten. Heel lang heb ik niet nodig om naar mijn idee al zo'n beetje alles te hebben gezien, dus is mijn plan om langs de rivier richting de zee te lopen. Op een gegeven moment zie ik op de modderige oever van de rivier een soort vis die zijn vinnen gebruikt om rond te 'lopen'. Ik sta er een tijdje naar te kijken als er een vrouw vanaf de andere kant komt. We raken aan de praat en hebben een heel gesprek in het Engels voordat we erachter komen dat we beide uit Nederland komen, en dus gaat het gesprek verder in het Nederlands. Ze geeft aan dat de andere kant op niet heel veel bijzonders is te zien, dus besluit ik weer terug te lopen. En zo lopen we nog een stuk samen verder voordat ik weer richting het hostel ga.

In het hostel maak ik kennis met een Amerikaans stel en ook met hen raak ik aan de klets. Het is al meteen gezellig en als het etenstijd is vragen ze of ik mee ga naar de night market op Jonker Street. Daar wilde ik sowieso al heen, dus gezellig! Na een rondje langs alle kraampjes in de straat koop ik bij een van de kraampjes een grillworst met kaas. Ik vond het wel lekker klinken, dus vooral proberen! En hij is ook echt wel lekker. Ik eet nog wat mee van de rijst van de anderen, terwijl we ondertussen 'genieten' van de karaoke. Dat schijnt hier dus best wel populair te zijn, maar ik was het eigenlijk nog niet echt tegen gekomen.

Terug op de kamer kletsen we nog wat als er een Duits meisje binnen komt. Zij moet nog eten en het Amerikaanse stel stelt voor om met haar mee te gaan naar de nightmarket. En ja, daar kwamen ze net vandaan, maar het is gewoon gezellig toch? Ik blijf toch maar in het hostel en gebruik de tijd om weer even met Mathijs te kunnen bellen, want die is jarig.
Als de anderen weer terug zijn kletsen we nog weer wat, maar dan vind ik het toch ook wel weer goed geweest en gelukkig denkt iedereen daar hetzelfde over.

In de ochtend slaap ik uit en doe ik het lekker rustig aan. Echt zin om op pad te gaan voor een ontbijt heb ik niet en zo veel trek heb ik ook niet, dus besluit ik maar voor een grote lunch te gaan. Tot die tijd houd ik me bezig met uitzoeken wat ik tot eind mei wil gaan doen. Ik weet al wel dat ik door wil naar Singapore, maar daarna? Ik kies op een gegeven moment tussen Myanmar, waar ik eigenlijk heel graag heen wil, maar waar ik het niet echt zie zitten om alleen te reizen, en Sabah, de oostkant van Maleisisch Borneo dat bekend staat om zijn natuur, waaronder de orang oetan. Ik besluit uiteindelijk voor de laatste te gaan en boek maar meteen de tickets van Singapore naar Kota Kinabalu en voor Kota Kinabalu naar Bali voor eind mei. Zo, dat is geregeld!

Als ik vervolgens op zoek ben naar een hostel voor in Singapore, komt Harris binnen, die de receptie beheert en een van de bedden komt verschonen. We raken aan de praat en besluiten om samen te gaan lunchen omdat hij me graag Pisang Goreng wil laten proeven. Ik vind het prima! En zo zitten we even later bij een klein eetstalletje met een klein Maleisisch buffet. De hoeveelheid rijst die Harris eerst voor me opschept is wel heel erg overdreven en nadat hij de helft alweer heeft terug gedaan is het nog veel, maar ik moet ook goed eten, dus ik schep er nog wat vlees, groente en saus bij en we gaan aan een tafeltje zitten. Zoals een echte Maleisier eet Harris met zijn handen, wat natuurlijk weer een leuk gespreksonderwerp oplevert. Hij geeft aan dat hij veel sneller kan eten met zijn handen dan met bestek. En ja, het is waar dat hij zijn twee keer zo grote portie ook zo'n beetje twee keer zo snel op heeft als ik, maar ik weet niet zo goed of dat nu door mijn langzame eten of zijn manier van eten komt... De Pisang Goreng blijkt gewoon gefrituurde banaan te zijn en het is inderdaad lekker, maar het lukt me niet om de hele portie nu op te eten, want het was nog steeds wel veel rijst, dus vraag ik om een zakje om het mee te kunnen nemen.

Ik wil in de middag toch iets anders doen dan de hele tijd maar een beetje op de kamer hangen, dus loop ik maar weer richting het centrum van het stadje en ga het museum in het stadhuis in. Hier moet van alles te vinden zijn over de tijd van de Portgezen, de Nederlanders en de Engelsen. Het meest opvallende overblijfsel van de Nederlandse tijd is toch wel het stadhuis zelf, dat volgens de informatie gebaseerd is op het stadhuis van Gouda. Een ding is zeker: zo'n rood gebouw valt zeker wel op. Ik besteed een paar uur in het museum, waar het overigens bijzonder rustig is. Als ik weer buiten sta, maak ik toch nog weer een klein rondje, maar zie weinig nieuwe dingen, dus loop ik ook maar weer terug naar het hostel.

Op de kamer ga ik verder met het zoeken naar een hostel voor Singapore en raak weer aan de praat met het Amerikaanse stel en een nieuwe Indonesische gast. We hebben het bijzonder gezellig in de avond, dus kletsen en ouwehoeren we totdat het bedtijd is.

Dit keer ga ik een keer weer wat eerder uit bed. Eerst ga ik op zoek naar het winkeltje met de wasservice, waarna ik op zoek ga naar een ontbijtje. Ik kom bij een plek uit waar heel wat tafels en stoelen klaar staan, maar waar het niet heel erg druk is. Ik ga zitten en er komt iemand naar me toe om de bestelling op te nemen. Ze hebben alleen niet echt een menu en de jongen van de bediening spreekt ook bijna geen Engels, dus dat maakt het niet makkelijker... Gelukkig is er een van de andere gasten die me uit de brand helpt. Wat ik wil hebben? Zoiets als zij? Eh, ja, geen idee wat het is, maar doe maar. En wat wil je drinken? Thee? Ja, graag. Met suiker? Nee, dankje. Met melk? Nee, ook niet. Niet? Maar dit is Maleisische thee, die is niet lekker zonder melk. Eh, ok, nou, met melk dan maar.

En daar zit ik dan even later, met een kop Maleisische thee met melk en met een soort pannenkoek met ei voor m'n neus. En ja, het is nog best lekker ook! En het allerbeste is nog wel de prijs: ik moet uiteindelijk - inclusief een grote fles water - MYR 5,50 (EUR1,50) afrekenen!! Blij met mijn gevulde maag en deze ervaring loop ik terug naar het hostel, waar ik de tijd gebruik om weer te gaan schrijven.
In de middag ga ik toch maar weer het bekende rondje lopen richting het centrum, want een hele dag binnen zitten is ook niks, maar zoals verwacht ontdek ik niet echt iets nieuws...

Inmiddels zijn er ook weer twee nieuwe gasten ingecheckt en we besluiten om met z'n drieën op zoek te gaan naar een plek om te eten. Ik stel voor om naar Dutch Harbour te lopen. Een restaurant dat ik al eerder had gezien en dat ik er bijzonder leuk uit vond zien. Ze stemmen in en het blijkt geen slechte keus te zijn. Het is wat duurder dan andere restaurantjes, maar de kwaliteit is dan ook bijzonder goed, dus dat is het zeker waard! We hebben goed de tijd genomen in het restaurant, met als gevolg dat de bui die net begon toen we binnen kwamen inmiddels is overgewaaid en dus kunnen we rustig teruglopen. We lopen terug via Jonker Street, wat nu, zonder night market, bijzonder doods is... Weer op m'n bed relax ik nog wat voordat ik mijn ogen dicht doe voor het laatste dagje in Maleisië.

Ik kan mijn was pas later in de ochtend weer ophalen, dus slaap ik eerst wat uit en koop ik een broodje bij de supermarkt. Als ik mijn was weer terug heb, begin ik met het inpakken van de tas. De andere twee gasten liggen nog in hun bed, dus ik probeer niet al te veel licht en geluid te maken, maar dat valt nog niet mee... Ik ben nog maar halverwege met inpakken als de stroom uitvalt. Gelukkig is er noodverlichting, maar ik probeer het wel snel af te maken, want die noodverlichting doet het ook maar voor een beperkte tijd. Tegen half 11 is alles weer ingepakt, neem ik afscheid van Harris en loop ik naar de bushalte om weer naar Melaka Sentral te gaan. Het duurt uiteindelijk een hele poos voordat er eindelijk een bus komt, die vervolgens ook behoorlijk vol zit, maar het is geen lang ritje. Op het station is het even zoeken naar een bedrijfje dat naar Singapore gaat, maar als ik die gevonden heb, is het ticket voor 12:00 zo geregeld. En ook deze is eigenlijk weer belachelijk goedkoop... Ach ja, dat is Azie en heel erg is het ook niet.

Het is maar rustig in de bus, dus ik heb twee stoelen voor mezelf. Het landschap richting de grens is weer vrij onveranderlijk: eindeloze palmolieplantages, dus gebruik ik de tijd om nog even een oogje dicht te doen. Na een kleine twee uur komen we bij de grenspost van Maleisië aan. We worden uit de bus gezet en worden naar 'immigration' geleid, waarna we aan de andere kant van het gebouw weer naar buiten gaan en de bus inmiddels op ons staat te wachten. Volgens mij is het nog geen tien minuten later als iedereen weer in de bus zit en we de brug oprijden voor de oversteek naar Singapore. Maar de avonturen die ik daar beleef zal ik in het volgende verhaal beschrijven :)