Laatste dagen Nieuw-Zeeland op het Noordereiland

De overtocht naar het Noordereiland is vrij ruig. Ik ben dan ook maar al te blij dat ik nog wel even een tabletje heb genomen van tevoren. Helaas zijn er andere mensen die dat niet hebben gedaan en die eigenlijk ook niet zo goed weten hoe ze met zeeziekte om moeten gaan.
Ik ben zelf toch ook wel weer blij als ik tegen het einde van de middag weer voet op vaste grond zet. Flipper, de Straychauffeur met wie de meesten van de groep vanuit Kaikoura mee waren gegaan, heeft geregeld dat we bij de andere ferryterminal worden opgepikt en dat we vervolgens worden afgezet bij ons hostel. Prima!

Ik maak weer wat simpel eten voor mezelf en hang daarna wat rond op de kamer. Ik weet ook niet zo goed wat ik anders moet doen... Ik klets nog wel wat met de mensen op m'n kamer, maar dan is het toch wel weer bedtijd.

Ondertussen heb ik trouwens wel kunnen regelen dat ik mijn vliegdatum vanuit Auckland naar Bangkok heb kunnen vervroegen. Ik ben uiteindelijk best wel wat sneller het land doorgegaan dan ik had verwacht, dus ik kan net zo goed zo'n twee weken eerder naar Bangkok vliegen. Bijkomend voordeel is dan ook nog eens dat Azie een stuk goedkoper is, want ik heb hier toch wel weer wat meer geld uitgegeven dan eigenlijk mijn plan was... Wat wil je ook met al die avontuurlijke activiteiten? Maar van geen enkele besteedde dollar heb ik tot nu toe spijt!

In de ochtend slaap ik lekker uit, maar dat betekent ook dat ik te laat ben voor de gratis pannenkoeken die tussen 7 en 8 zelf kunt maken. Ach ja, dan maar een normaal ontbijt van brood met jam. Na het ontbijt ga ik naar het Te Papa museum, een soort nationaal museum dat allerlei verschillende tentoonstellingen heeft en dat wordt bekostigd door de overheid en dus gratis is. Ik kom maar een half uurtje na openingstijd binnen, maar er staat al een behoorlijke rij voor de eerste tentoonstelling. Ik vraag hoe lang de wachttijd is, ongeveer een uur, maar besluit om toch maar in de rij te gaan staan, omdat de rij gedurende dag naar verwachting ook zal blijven. Uiteindelijk, na zo'n drie kwartier wachten mag ik naar binnen. Het is een tentoonstelling over de Eerste Wereldoorlog, waarin Nieuw-Zeeland een grote rol heeft gespeeld met de strijd tegen de Turken. Ze hebben een aantal personen vergroot uitgebeeld (2,4 keer zo groot) op een bepaald moment in de strijd. Ik vind het echt bijzonder indrukwekkend en lees en zie dan ook zo'n beetje alles wat er te lezen en te zien valt, waardoor ik pas zo'n twee uur later de tentoonstelling uit kom. Het was toch wel echt bijzonder...

Ik bezoek ook nog een stuk of wat andere exposities over de Maori-cultuur, de natuurkrachten in Nieuw-Zeeland (aardbevingen en vulkanen) en weet ik wat nog allemaal meer. Er is zo veel... Ik heb nu niet meer de concentratie om alles te lezen, dus kijk ik vooral rond. Rond 4 uur heb ik het echt wel een beetje gehad, dus drink ik eerst maar eens een kopje cappuccino. Ik heb nog niet alles gezien, maar rond half 5 houd ik het eerst toch voor gezien.

Ik loop nog wat rond in de buurt van het hostel, op zoek naar nieuwe oordoppen, want soms mis ik mijn goede oordoppen, die ik ergens heb laten liggen best wel... Gelukkig slaag ik. Op de weg terug naar het hostel loop ik door een straat waar allemaal eettentjes staan. Het is eigenlijk nog aan de vroege kant voor avondeten, maar zin om te koken heb ik niet echt en ik ben er nu. Dus ik bestel een Butter Chicken Roti Wrap waar ik lopend al aan begin. Hij is echt wel heel erg lekker!! Terug in het hostel pak ik er een bord bij, want het is toch best wel een knoeibende geworden. Op zich ook niet heel vreemd als de onderkant van de roti niet is dichtgevouwen en veel kip en saus in de verpakking belandt...

Als het heerlijke maaltje weer op is, ga ik maar weer terug naar de kamer. Daar raak ik in gesprek met de andere Strayer, ook een Nederlander, die gister tegelijk met mij is aangekomen. We kletsen heel wat af over van alles en nog wat en zo wordt het nog best gezellig en vliegt de tijd ook weer voorbij, gelukkig maar ;)

De volgende ochtend ben ik wel op tijd voor de pannenkoeken, want ik wil hier graag eens naar de kerk. Het is ook nog een Paasmorgen, dus het komt helemaal mooi uit dat ik nu in een wat grotere plek ben. Ik heb de avond van tevoren al opgezocht naar welke kerk ik graag wil, dus na het ontbijt ga ik op pad. Ik loop alleen een paar keer verkeerd en te ver, waardoor een wandeling van 5 minuten ruim 20 minuten wordt en ik dus eigenlijk ook wat te laat in de kerk aankom. Maar gelukkig is dat geen probleem en ik ben ook niet de enige.

Ik vind het een mooie dienst en vind het ook gewoon fijn om weer eens in de kerk te zijn en een overdenking te horen. Dat geeft toch energie! Als de dienst voorbij is, loop ik maar weer terug naar het hostel. Daar hang ik wat op de kamer en doe ik uiteindelijk een dutje, omdat ik steeds lastiger mijn ogen op kan houden. Als ik weer wakker wordt, besluit ik om toch maar weer wat te gaan doen: Mount Victoria beklimmen. Ik heb inmiddels alleen best wel trek, want eigenlijk is het allang lunchtijd geweest. Dus op de weg naar Mount Victoria maar wat eten proberen te vinden. Het wordt uiteindelijk weer een pie.

De route die ik heb gekozen blijkt niet heel lang, maar wel redelijk steil te zijn. Dus op een rustig tempo naar boven. Maar ondanks dat ik rustig aan doe, ben ik in ruim een half uur al op de top. Ik maak wat foto's en neem een andere, langere route weer naar beneden. Als ik weer op zeeniveau ben loop ik een heel stuk langs de zee. Daar is het best druk... Ik kom nog een kraampje tegen waar ze softijs verkopen en ook discodip hebben: daar heb ik nu zin in! Ik heb het idee dat de mensen wel een beetje raar naar mijn disco dip zitten te kijken, maar dat kan me niet zo veel schelen. Ik geniet ervan!

Weer terug in het hostel hang ik weer wat op de kamer rond en klets weer wat met kamergenoten, maar ik maak het dit keer niet al te laat. De volgende dag weet ik eigenlijk niet zo goed wat ik nog kan gaan zien en doen in Wellington, dus besteed ik mijn tijd in het hostel aan schrijven. En zo gaat de dag voorbij zonder dat ik al te veel doe. Ik ga mooi op tijd slapen, want in de ochtend stap ik weer op de bus.

Het is nog donker als ik mijn spullen op de bus laad en instap en op deze lange expressrit naar Auckland slaap ik dan ook vrij veel. Later op de dag, als we weer langs het Tongariro Nationaal Park rijden, ben ik wel wakker, en geniet ik van de uitzichten op Mount Doom. Dat we daar bovenop hebben gestaan een paar weken geleden: gekkenwerk...

Tegen het einde van de middag kom ik eindelijk aan in het hostel in Auckland, ik check in en ga weer naar buiten, want ik heb afgesproken om samen met Kirstine wat te gaan eten, omdat zij ook in Auckland is. We kletsen weer heel wat af en genieten van lekker eten. Als het eten op is gaan we samen nog even naar de supermarkt, omdat ik nog een paar kleine dingen nodig heb, want anders heb ik geen ontbijt in de ochtend. Daarna nemen we echt voor langere tijd afscheid, want zij vliegt snel weer terug naar Denemarken en ik ga de volgende ochtend richting het noorden.

Dit keer is het niet meer donker als ik weer in de bus stap, maar het scheelt niet veel. Na alle pick-ups in Auckland zijn we maar met een klein groepje: zo'n 10 man. We doen een voorstelrondje (voor ongeveer de helft is dit het begin van hun trip) en Muesli, de chauffeur vertelt van alles over de plekken waar we langs en doorheen rijden. We maken nog een stop bij een plek waar twee oude Kauri-bomen staan (600 en 800 jaar oud). Eens stond Nieuw-Zeeland vol met deze bijzonder grote bomen, maar toen kwamen de Europeanen die alleen de goede eigenschappen van het hout zagen en de Kauri-populatie hebben doen decimeren. Gelukkig zijn er nog wel een paar overgebleven...

In Paihia aangekomen gaan we eerst naar het infocenter waar we ons in kunnen schrijven voor de verschillende trips. Als dat geregeld is, gaan we naar de hostels.

Als enige van de groep slaap ik in de Haka Lodge, een stukje lopen vanaf de meeste hostels. Ik check in en kan meteen naar de kamer, dus dat is fijn. De kamer zelf is klein en er zijn niet echt ramen (alleen een klein dakraampje), maar de bedden zien er wel goed uit. De gemeenschappelijke ruimtes als de keuken en de lounge zijn daarentegen wel ontzettend ruim en zien er ontzettend goed uit. Het begin van de middag hang ik dan ook lekker wat in de lounge rond. Later in de middag loop ik nog even een kort rondje langs het strand.

's Avonds loop ik naar het Base hostel, waar de meesten van de groep meedoen aan de BBQ die daar gehouden wordt. Naast de mensen van onze groep zijn er weinig anderen, dus het is lekker rustig. Er is genoeg lekker eten, het is erg gezellig en ik heb weer een paar goede en interessante gesprekken. Wat later dan eigenlijk mijn bedoeling was, loop ik weer terug naar mijn hostel om hopelijk toch nog even goed te slapen voor de trip van morgen.

De dagtrip naar Cape Reinga, het meest noordelijke puntje van Nieuw-Zeeland, staat namelijk op het programma. De buschauffeur van vandaag is een beetje gek, maar wel gezellig en hij vertelt van alles onderweg. De eerste stop die we maken is bij een Kauri-bos. De bomen die hier staan zijn nog niet zo oud en groot als die we gister hebben gezien, maar toch blijven het indrukwekkende bomen...
De volgende stop is een korte pauze, waar ik koffie en een broodje voor de lunch koop. Als iedereen weer in de bus zit, is het tijd om naar 90-mile beach te gaan: een strand dat ook wel als weg wordt gebruikt. De busschauffeur vindt het maar al te leuk om door het inkomende water te racen en waar mogelijk zelfs driftend door de branding te gaan. Ik weet zelf niet of het een heel goed idee is, maar ik denk maar dat hij het vast vaker doet en weet waar hij mee bezig is.

Voordat we weer richting een normale verharde weg gaan, racen we nog een stuk door een riviertje richting een paar grote zandduinen. Daar is het de bedoeling dat we gaan sandboarden. Wat is dat nu weer? Nou, heel simpel: men neme een bodyboard, loopt het duin op, gaat op het bodyboard liggen en glijdt met hoge snelheid naar beneden. Als iedereen een bodyboard vanuit de bus heeft gepakt, krijgen we een korte instructie en beginnen we aan de klim. Dat is toch nog best wel even pittig... Hijgend kom ik na de gids als eerste boven. Als ik weer een beetje op adem ben, ben ik degene die de spits af mag bijten. Eigenlijk had ik eerst even toegekeken, maar na een 'first up, first down' van de gids, waag ik het er maar op. Ik doe het de eerste keer nog rustig en rem dus veel af met m'n voeten. Maar het is best wel gaaf om te doen! Dus nadat ik een paar anderen naar beneden heb zien komen, maak ik de klim nog een keer. En dit keer rem ik bijna niet,met als gevolg dat ik ook aanzienlijk sneller ga. Gaaf hoor!! Echt zin om nog een keer naar boven te lopen heb ik niet, dus leg ik het bodyboard terug in de bus en pak ik mijn camera om nog een paar foto's te maken.

Nog met het zand overal, stappen we weer in de bus om naar de bekende vuurtoren op de kaap te rijden. Vanaf de parkeerplaats is het nog een wandeling van zo'n 20 minuten naar de vuurtoren. Het is weer een prachtige omgeving, dus ik geniet! Bij de vuurtoren aangekomen maak ik natuurlijk heel wat foto's. En dit keer, in tegenstelling tot Zuid-Afrika, zie ik wel de samenkomst van de zee en de oceaan. Eigenlijk toch wel heel bijzonder dat verschillende zeeën en oceanen zo verschillend kunnen zijn en dat er echt een 'botsing' tussen water bestaat...De volgende stop is gelukkig de lunchstop. Ik had inmiddels namelijk best wel trek gekregen. Op een mooi strand verorber ik mijn wrap, waarna ik nog even bij de branding naar de golven sta te kijken. Hoe klein en simpel kunnen de dingen zijn waar je van geniet...

Op de weg terug maken we nog een stop bij een gallerij/cafe, waar verschillende meubels van Kauri-hout staan. De meest bijzondere is toch wel een trap die als het ware is uitgehouwen uit een enorme Kauri-boomstronk. De prijs van dit stukje hout is al even bijzonder: meerdere miljoenen dollars. Dat ligt dus net even iets buiten mijn budget. Ik koop nog een ijsje, de sterk aangeraden en typisch Nieuw-Zeelandse smaak Hokie Pokie. Ik weet niet meer wat er allemaal doorheen zat, maar lekker was hij wel!

De laatste stop voor de dag is een Fish 'n Chips shop in .... Volgens onze gids hebben ze daar toch wel de lekkerste fish 'n chips in de omgeving. En ja, ik moet zeggen, dat vooral de vis inderdaad erg lekker is!
Uiteindelijk ben ik rond 6 uur weer terug in het hostel. Na al het eten dat ik vandaag al heb gehad hoef ik niet meer een volledige maaltijd, dus houd ik het bij een Cup-a-soupje terwijl ik me in de lounge bezig houd met het uitzoeken van de foto's van Australië.

De volgende ochtend kan ik eindelijk weer eens lekker uitslapen, dus daar maak ik dan ook goed gebruik van :) Na een laat ontbijtje besluit ik toch maar op pad te gaan om wat meer van de omgeving te zien. Ik wil eerst richting Waitangi gaan lopen, maar als ik nog niet al te lang onderweg ben begint het te druppen, dikke druppen. Ik heb niet echt iets mee om droog te blijven, dus besluit ik eerst maar weer terug te gaan en eerst een beetje in het dorp rond ga lopen op jacht naar souvenirs en voor een bezoek aan de supermarkt. Als ik geslaagd ben, loop ik eerst maar terug naar het hostel voor een lunch.

In de middag maak ik gebruik van mijn gratis retourticket voor de veerboot naar Russell. In Russell aangekomen ga ik eerst naar het museum, zoals aangeraden door Muesli. Ik ben er de enige, maar neem de tijd om wat meer over het stadje te weten te komen. Daarna loop ik wat rond in het stadje zelf en besluit om daarna Flag Staff Hill op te gaan, van waar je uit kunt kijken over een deel van de Bay of Islands. Het is weer geen hele lange wandeling, maar met toch nog best wel steile stukken. Boven maak ik weer een stuk of wat foto's en geniet ik van het uitzicht terwijl ik een mueslireep naar binnen werken.

Weer beneden duurt het niet al te lang meer tot de volgende boot vertrekt, maar ik neem nog wel even de tijd om een ijsje te kopen. Lekker hoor!
Terug in Paihia ga ik meteen maar terug naar het hostel en ga ik weer lekker in de lounge zitten. De regen die eigenlijk voor de hele dag al werd voorspeld komt nu echt door, dus echt zin om op pad te gaan voor eten heb ik niet. Gelukkig zit er onder het hostel een kebabzaak, en hoef ik dus niet door de regen voor eten. Als de kebab achter de kiezen is, verplaats ik me weer naar de lounge waar ik me de rest van de avond nog weer bezig houdt met schrijven.

De volgende ochtend moet ik er wel weer vroeg uit. Voor de Hole in the Rock Dolfijnencruise dit keer. Na een ontbijtje check ik uit en ga ik op weg naar de pier. Ik zoek een mooi plekje buiten op de boot op, want het lijkt erop dat het weer vandaag toch wel weer mooi is. We zijn nog geen half uur onderweg als we de eerste dolfijnen spotten. We varen zo'n 10 minuten met ze mee, terwijl ze lekker aan het zwemmen zijn. En op het laatst springen ze zelfs nog een paar keer. Gaaf hoor!

We nemen weer afscheid van de dolfijnen en gaan verder op weg naar het zogenaamde 'Hole in the Rock'. Des te verder we de oceaan op gaan, des te onrustiger de oceaan wordt. Door de wind van afgelopen nacht zijn de golven behoorlijk gegroeid, en dat voelen we nu. Ik ben dus blij dat ik weer een pilletje heb gehad. Maar ondanks dat voel ik het nog wel wat, dus maar weer naar buiten (we hadden toch even een goed buitje gehad, dus ik was naar binnen verhuisd).

We komen langs een vuurtoren op een bijzonder mooie plek en vervolgens zien we het bekende gat in de rots. We kunnen er vandaag helaas niet doorheen varen omdat de oceaan te onrustig is, maar we komen wel heel dicht bij. Als de foto's zijn genomen gaan we weer richting Paihia. Ik ben blij als we eerst nog een stop maken op een klein eiland, omdat ik dan even weer bij kan komen. Net als de meeste mensen waag ik het wandelingetje naar de top van de heuvel om uit te kunnen kijken over de Bay of Islands. Het blijft toch een mooie omgeving!

Na een uurtje zit iedereen weer op de boot en varen we in een stuk door naar Paihia. We zien nog wel een paar dolfijnen, maar die hebben nu 'lunchpauze', dus mogen ze gestoord of gevolgd worden. Rond 12 uur sta ik weer op de pier in Paihia. Ik eet nog even een lunch in het hostel en maak me dan klaar om te vertrekken. Met bepakking en al loop ik weer het stuk naar Base Pipi Patch, vanwaar ik met de bus weer terug ga naar Auckland.

Net iets later dan 6 uur ben ik uiteindelijk in het hostel: hetzelfde hostel als waar mijn Nieuw-Zeeland avontuur zo'n 6 weken geleden begon... Maar erg lang de tijd heb ik hier nu niet, want Pascal, die ik op de bus heb leren kennen is er ook en we hebben afgesproken om naar een rugbywedstrijd te gaan. Vanavond spelen de Blues (team uit Auckland) tegen de Jaguares (een Argentijns team). Dus spullen op de kamer zetten, snel wat spullen voor de avond bij elkaar rapen en weer op pad. Eerst gaan we lopend richting het centrum vanwaar de gratis 'eventbussen' vertrekken die ons naar het stadion brengen. Ideaal geregeld en scheelt een hoop verkeersdrukte in de buurt van het stadion!

Als we bij het stadion aankomen heb ik nog niet echt de kans gehad om wat te eten, dus als ik een McDonald's in de buurt zie, gaan we eerst daar maar heen. Ik kan meteen bestellen, maar volgens mij waren ze mijn bestelling een beetje vergeten, waardoor ik uiteindelijk nog best lang heb moeten wachten. Tegen de tijd dat we bij de goede ingang van het stadion zijn is het startsignaal dan ook al gegeven. Dus maar snel naar binnen. Er is nog genoeg plek op de tribunes, dus zoeken we een mooi plekje uit. Er hangt een goede sfeer in het stadion, misschien wel dankzij een groep zingende en trommelende Argentijnen. Het maakt dus ook niet heel veel uit dat we beide de regels van het spel eigenlijk niet heel goed kennen. In de pauze krijgen we nog een kort optreden van een aantal Maori, maar het midden van het veld toch best wel ver weg is, krijgen we er niet heel veel van mee. De overwinning gaat uiteindelijk naar de Blues, dus het merendeel van de aanwezigen gaat met een goed gevoel naar huis.

We lopen rustig aan weer richting de bussen en zitten uiteindelijk in een van de eerste bussen weer richting het centrum van de stad. En na de 20 minuten wandeling zijn we weer terug in het hostel. We drinken nog even wat in de woonkamer, maar dan vind ik het ook wel weer goed geweest. De dag was immers ook weer vrij vroeg begonnen... Ik neem afscheid van Pascal (hij stapt morgenvroeg op de bus richting het noorden) en neem een welverdiende nachtrust.

De volgende dag is het alweer zondag en ook hier in Auckland zou ik wel eens naar een kerk willen. Het voordeel van de kerk die ik heb uitgezocht (Life Central), is dat ze verschillende diensten op een dag hebben en ik dus toch nog een beetje uit kan slapen. Ik heb geleerd van de vorige keer, dus ik ga eerder op weg en houd wat nauwlettender Google Maps in de gaten om te kijken of ik nu wel goed loop. Uiteindelijk sta ik dit keer al mooi op tijd op de goede plek.

Als de deuren naar de zaal open gaan, zoek ik een mooi, centraal plekje op. Ik geniet ontzettend van het zingen en ook de overdenking geeft weer veel stof tot nadenken, maar ook zeker energie. Na de dienst ga ik naar de Welcome meeting, voor mensen die voor het eerst in de kerk komen. Ik krijg een bakje koffie en zit een hele tijd te praten met een Braziliaan. Erg fijn om weer eens zo'n gesprek over geloof te hebben, ook al is het niet eens heel erg diepgaand... Vol energie en met een soort voldaan gevoel loop ik rond het middaguur dan ook weer terug richting het hostel. Daar hang ik de rest van de middag en avond lekker in de lounge om terwijl ik wat puzzel, schrijf en thee drink (en snoep...).

De volgende ochtend kan ik weer redelijk uitslapen, maar ik moet verhuizen naar een andere kamer, dus zorgen dat ik voor 10 uur de kamer uit ben. Echt tas pakken doe ik nu niet aan, dat komt morgen wel, dus loop ik een paar keer om alle spullen op de nieuwe kamer te kunnen zetten.
Eigenlijk wil ik daarna gaan wassen, maar ze voorspellen nog regen voor in de ochtend en zo nu en dan komen er ook even fikse buien uit de lucht. Ik besluit dan ook eerst maar om even wat boodschappen te gaan doen. Op de terugweg begint het weer eventjes goed te druppen, dus schuil ik bij een cafeetje, maar gelukkig kan ik een paar minuten later wel weer verder.

Terug in het hostel dan toch maar aan de was beginnen. Uiteindelijk blijkt de timing perfect, want tegen het einde van de ochtend als ik alles buiten ophang schijnt het zonnetje en de rest van de middag zie ik geen druppen meer. Als ik mijn lunch zit te eten raak ik aan de praat met twee Nederlandse meiden. Ze zijn druk bezig hun reis door Nieuw-Zeeland te plannen. Het blijkt dat zij ook met de Straybus het land door zullen gaan en ze hebben nog best wel wat vragen daarover waarmee ik ze natuurlijk prima kan helpen: ideaal!In de middag ben ik van plan weer te gaan schrijven, maar uiteindelijk ben ik vooral aan het kletsen. En dat gaat ook nog door tijdens en na het eten. Het is dus goed gezellig ;) En dan is het alweer tijd voor mijn laatste nachtje in Nieuw-Zeeland...

In de ochtend zet ik de wekker maar op 8 uur, want ik moet m'n tas nog helemaal weer opnieuw inpakken. Ik ben nog ruim voor 10 uur klaar, maar besluit maar gewoon uit te gaan checken. Ik zet de bagage in de opslag (ik hoef pas rond half 4 weg...) en ga naar de keuken voor een ontbijtje. Daarna ga ik maar weer in de lounge zitten om te schrijven. Rond lunchtijd smeer ik ook alvast wat broodjes voor op het vliegveld: dan hoef ik daar ook niks meer te kopen. Rond 3 uur haal ik mijn tas weer uit de opslag, pak ik de laatste spullen in, zorg ik dat de etensspullen die ik over heb bij de Braziliaanse komen aan wie ik ze had beloofd en maak ik me klaar om weg te gaan.

Het is eerst weer een stuk lopen naar de bushalte. Heel fijn is dat niet met bepakking, maar ik raak er meer en meer aan gewend. Bij de halte hoef ik niet eens heel lang te wachten op de eerste bus naar het vliegveld. Rond half 5 sta ik dan ook al op het vliegveld. Meteen maar de bagage inchecken, want ik ben al online ingecheckt. Ik krijg alleen nog wel de vraag of ik wel iets van een ticket heb om aan te kunnen tonen dat ik binnen de 30 visumvrije dagen Thailand weer uit ben. Eh, nee, ik heb eigenlijk nog helemaal niks geboekt of gepland, behalve dat mem me op komt zoeken in Maleisië en ik daar eind april dus ben. Ik had wel gelezen dat dat officieel moet, maar had begrepen dat ze vaak niet al te moeilijk doen als je de situatie uitlegt. Maar hier vinden ze het ticket van mem niet genoeg. Jammer... Of ik dan nu nog een ticket mag boeken? Ja hoor, als ik dan maar wel een stapje opzij doe, zodat ze andere mensen in kunnen checken.

Dus op zoek naar een ticket. Gelukkig heb ik nog wat internet, al is het niet bijzonder snel. Waarschijnlijk ga ik het ticket niet eens gebruiken, dus probeer ik zo goedkoop mogelijk, maar nog wel op een geloofwaardige datum een ticket van Bangkok naar Kuala Lumpur te boeken. Gelukkig bestaat er dan AirAsia en kan ik uiteindelijk een ticket boeken voor zo'n 60 euro, dus de pijn is niet al te groot als ik het ticket niet gebruik. Maar toch baal ik een beetje als ik later achter de security zit. Daar had ik toch een paar dagen van kunnen slapen en eten... Maar ja, het is niet anders. Als troost (en om m'n laatste dollars op te maken) bestel ik een warme chocolademelk. Lekker hoor!

Het duurt best wel een tijdje voor de gate bekend is, dus loop ik in de tussentijd wat rond. Als ik zie dat ze bij de juwelier Pandora verkopen loop ik naar binnen. Ik maak even een rondje en zie ook het horloge dat ik heb gekregen net voordat ik weg ging. En ja, ik vind hem nog steeds heel erg mooi, dus het was een goede keus! Ze hebben ook nog wat sieraden met Tanzaniet liggen (ook nog steeds een hele mooie steensoort :) ), maar dat is hier wel verschrikkelijk onwijs veel duurder dan in Tanzania zeg!! Ik vraag of ik een paar foto's mag maken en hij haalt zelfs het kroonstuk van de verzameling uit de vitrine, zodat ik een mooie foto kan maken. Hier staat de prijs niet bij, maar misschien wil ik die liever ook wel niet weten...

Als ik eindelijk weet vanaf welke gate ik zal vertrekken, ga ik daar maar heen. In de buurt van de gate zoek ik een mooi plekje op om mijn laatste broodjes op te eten en te genieten van de (voorlopig) laatste Nieuw-Zeelandse zonsondergang. Ik ben blij als we eindelijk opstijgen met het vliegtuig, maar vind het ergens toch ook wel jammer om dit ontzettend mooie en bijzondere land achter te laten. Wat mij betreft kom ik hier dan ook zeker weer een keer terug! En dan samen :)