Avontuur en adrenaline op het Zuidereiland

In de ferry terminal halen we onze tassen weer op en moeten daarna nog even wachten op Mozzie, die ondertussen de bus ophaalt. Als alle tassen en mensen in de bus zitten, gaan we op weg richting de westkust van het Zuidereiland. Er is onderweg veel te regelen aan accommodatie en activiteiten en daar mag ik natuurlijk weer bij helpen. Geen probleem!
In de Marlborough Region, bekend voor z'n wijnen maken we een stop bij een winery, waar de meesten van de groep een viertal wijnen proeven. Nadat de wijnen achterover zijn geslagen en de nodige flessen zijn ingekocht, vervolgen we onze weg. Een stuk verderop hebben we nog een supermarktstop, want in Marahau, waar we heen gaan, is alleen een kleine (en dure) supermarkt. Er staat ook weer een groupmeal op het programma, dus terwijl Mozzie de winkel doorgaat om alle ingrediënten voor zijn Mozzieburgers en dit keer ook mosselen te verzamelen, haalt de rest de spullen die ze zelf nodig hebben voor de komende dagen. Ik blijf ook nog twee extra nachten in Marahau, dus ik kom met redelijk wat spullen terug.

We komen uiteindelijk door het aantal stops pas redelijk laat aan bij The Barn, onze accomodatie aan de rand van het Abel Tasman Nationaal Park. Na een welkomstpraatje in de bus, gaan we met z'n allen richting receptie om in te checken. Ik heb mijn nachten niet geboekt, dus ik zal af moeten wachten of ik naast de twee gegarandeerde nachten nog wel twee extra nachten kan blijven. Achja, het is niet anders. Als ik mijn spullen naar de kamer breng, blijkt uiteindelijk dat ze op een of andere manier 7 mensen naar een 6-persoons kamer hebben gestuurd. Ik ga dus maar weer in de rij staan bij de receptie... Het meisje lijkt een beetje gestresst als ik haar de situatie uitleg, maar even later komt ze met een oplossing terug: ik kan naar een andere kamer waar ik dan ook vier nachten kan blijven. Dat betekent geen onzekerheid meer, dus prima! Ik ben er dan ook nog redelijk op vooruit gegaan, want ik kom nu in een tweepersoons hutje terecht, samen met de Canadese Kate. Alleen twee meiden op de kamer, wat een luxe!

Als ik eenmaal een beetje gesetteld ben, ga ik maar op weg naar de keuken om te kijken of ik nog kan helpen met het eten. Er zijn al heel wat mensen druk aan de slag, maar ook ik kan nog wat doen. Eerst gember fijn snijden voor de saus voor de mosselen en daarna het kneden van het gehakt met alle ingrediënten voor de Mozzieburgers. De burgers maken en bakken houd ik me vervolgens ook maar mee bezig. Ondertussen heb ik nog een interessant gesprek met Uwe, een oudere man met een goeie carrière met bijzonder goede managementfuncties die na een burn-out is gaan beseffen dat werken zeker niet het belangrijkste is in het leven en nu aan het reizen is. En wat hij allemaal te vertellen heeft is toch best inspirerend...
Tijdens het bakken en kletsen snoep ik nog een paar mosselen weg. Ik had ze nog nooit gehad en naar mijn idee was de mossel zelf ook niet heel smaakvol, maar de saus die Mozzie erbij had gemaakt was werkelijk heerlijk!

Na het eten spelen we met een stuk of 10 man een drankspel. Het is een vrij lang spel dit keer, dus als het is afgelopen houden we het maar bij kletsen. Ook erg gezellig! Als we rond 1 uur uiteindelijk de keuken uit lopen om te gaan slapen, sta ik nog even weer versteld van de prachtige sterrenhemel... Heel lang geniet ik er niet van, omdat ik inmiddels toch best wel moe ben.

De volgende dag kan ik gelukkig nog redelijk uitslapen voordat ik me bij de receptie moet melden om opgepikt te worden voor een zeiltrip. Met vier man van de Straybus stappen met nog een stuk of wat anderen op een kleine katamaran en gaan we de oceaan op. We hebben prachtig weer en het is dan ook totaal geen probleem om nu op een zeilboot te zitten! We varen langs de Split-apple Rock, langs eilandjes met zeehonden en vogels en langs prachtige stranden. Tegen lunchtijd leggen we de boot neer in Anchorage Bay. We nemen onze lunch (koude Mozzieburgers, nog steeds heerlijk!) mee het strand op en zodra het achter de kiezen is maken we nog een wandeling naar het uiteinde van het strand waar een antal grotten zijn. Terug bij de boot nemen we nog even een snelle, maar koude duik in het water, waarna we weer op pad gaan. Ook in de middag genieten we nog volop van de zon en het zeilen en de wijn en cider die we mee hebben genomen maken het zeker weten nog beter! We vermaken ons dus maar al te goed :)
Als we tegen het einde van de middag terug zijn bij The Barn, ga ik eerst douchen en daarna eten koken. Na het eten doen we met een stuk of 10 man (vooral Nederlanders) nog wat kaartspellen, maar dan is het ook weer niet al te laat bedtijd. Ik moet toch weer even wat slaap inhalen na gisteren...

Dit keer kan ik uitslapen, dus daar maak ik dan ook goed gebruik van. Als ik op een gegeven moment niet echt meer kan slapen, maar ook nog niet uit bed wil, besluit ik Mathijs nog even te bellen. Dat was ook al best wel weer een tijdje geleden... Tegen de tijd dat ik uiteindelijk uit bed kom is de Vengabus al even vertrokken. Dit keer zonder mij. Best wel een gek idee, maar over twee dagen staat er een andere bus voor me klaar en dat zal ook vast prima zijn.

Ik maak me de rest van de dag nuttig door maar weer eens te wassen en aan de slag te gaan met foto's en verhalen. Ook plan ik mijn busreis voor Nieuw-Zeeland nog maar weer even opnieuw, omdat ik uiteindelijk vrij snel door het Noordereiland ben gegaan, waar ik dat eigenlijk niet zo had gepland. Het is heerlijk rustig op het terrein, omdat de dag ervoor geen Straybus is gearriveerd en dat scheelt toch best wel wat mensen!
Aan het einde van de dag komt er wel weer een nieuwe bus aan en daarin zitten nog best wel wat mensen die ik eerder ook al ben tegen gekomen. Met hen zit nog wat bij het vuurtje, voordat ik naar bed ga.

Het is een frisse nacht en ook in ons hutje koelt het nog best af, maar dankzij een heerlijk dik dekbed heb ik daar geen last van, totdat de wekker gaat... Ik heb afgesproken om samen met een aantal van de nieuwe Straybus naar Anchorage Bay te wandelen, waar zij daarna op de zeilboot stappen. Het is een mooie dag voor een goede wandeling: goed weer, maar ook zeker niet te warm. We kletsen heel wat af in de 12,5 kilometer naar de baai en maken ondertussen ook nog foto's, want het is toch best wel weer een mooie omgeving.

Eigenlijk komen we veel te vroeg in de baai aan, dus nemen we uitgebreid de tijd om te lunchen. Er komt nog een jongen naar ons toe, die een van de anderen kent. Het blijkt dat hij ook richting Marahau gaat lopen (ik ga weer terug lopen, want ik vind de watertaxi toch wel erg prijzig), dus lopen we het eerste stuk samen. Met hem klets ik heel wat af over van alles en nog wat. Halverwege besluit hij naar een van de stranden te gaan en loop ik alleen verder. En in tijden dat je heel veel met anderen optrekt dat is ook wel eens lekker. Hoe dichter ik weer bij het dorp kom, des te meer mijn benen me laten weten dat ze het eigenlijk niet eens zijn met die 25 kilometer, maar ja, ik moet wel door. Maar ik ben dan ook blij als ik het terrein van The Barn weer op loop. Voordat ik ga zitten zorg ik dat ik heb gedouched, want ik ben bang dat ik anders geen zin heb om daar weer voor op te staan. Na het eten ga ik naar mijn hutje om mijn tas maar weer in te pakken, in die drie dagen heb ik er een goede puinhoop van gemaakt... Als dat klaar is ga ik ook maar tanden poetsen, om nog even in bed te kunnen luieren voordat ik ga slapen.

Na nog een frisse nacht stop ik de laatste spullen in mijn tas, zorg ik voor een ontbijtje en smeer ik alvast een lunch. Daarna is het tijd om op de bus te stappen, met dit keer Pacman als chauffeur. Vandaag gaat de reis naar Westport. Een stadje waar eigenlijk niet heel veel te beleven valt, maar omdat de rit naar Franz Josef zonder tussenstop aan de lange kant is, slapen we hier voor één nacht. Tenminste, normaliter wel, maar ik had twee nachten gepland (ik weet ook niet meer waarom) en sta nu op de wachtlijst om de volgende dag mee te mogen...

Na een vroege lunchstop in Murchison rijden we door naar Cape Foulwind, waar een zeehondenkolonie zit. Het regent ondertussen al een tijdje goed door en ook bij Cape Foulwind is het verre van droog. Ondanks dat ik mijn poncho in m'n grote tas onderin de bus heb zitten en verder niks bij me heb om droog te blijven, maak ik toch de korte wandeling naar de kolonie. We zien best veel zeehonden, maar lang houd ik het niet uit, omdat ik toch wel graag weer naar de droge warme bus wil... Ook als we in Westport aankomen is het weer nog steeds triest. Pacman is dan ook zo goed om ons met de bus naar de bierproeverij te brengen :).

Bier is nog steeds niet echt mijn ding, maar toch vond ik een proeverij goed klinken. In een kleinschalige brouwerij krijgen we zes soorten bier te proeven en dat zijn geen kleine beetjes zoals bij een wijnproeverij... Ondertussen worden we ook nog rondgeleid door het fabriekje. We sluiten de middag af met een BBQ. Het is zeker goed eten, al was het misschien beter geweest om eerst te eten en dan pas te proeven XD

Als het tijd is om weer richting het hostel te gaan, is het gelukkig droog en ook alweer behoorlijk opgeklaard. In het hostel wordt met een grote groep Killer Pool gespeeld (een drankversie van pool). Echt zin om nu meer te drinken heb ik niet, dus doe ik een beetje half mee. Als een groot deel van de groep besluit om naar een café te gaan, wordt het weer rustig in de poolruimte. Dat geeft mij samen met Kate en Pascal de ruimte om normaal pool te spelen. Een ook zonder drank hebben we het heel gezellig! Maar na zes potjes is het tijd om het licht uit te doen...

De volgende ochtend weet ik nog steeds niet of ik nu met de bus mee kan, dus zorg ik ervoor dat ik samen met de rest opsta en klaar sta. Het wordt 9 uur, maar ik weet nog steeds niet meer. Uiteindelijk zegt Pacman dat ik toch m'n tas maar moet pakken en in de bus moet gooien. Er is ook nog wel plek in de bus, maar officieel mag hij me niet meenemen, omdat er sprake is van gewichtsrestricties, waardoor ze de bussen niet helemaal vol kunnen stoppen... Maar daar maak ik me niet heel druk om. Ik ben allang blij dat ik in ieder geval mee mag!

De eerste stop van de dag is bij een uitkijkpunt, met een geweldig uitzicht over een deel van de kustlijn. Even verderop is het al tijd voor de tweede stop in Punakaiki, beter bekend voor z'n zogenaamde Pancake Rocks. We krijgen best wel wat tijd om hier rond te lopen en een paar mooie foto's en filmpjes te maken. Terug bij het café besluit ik samen met Anna toch maar een portie pannenkoeken te bestellen, op aanraden van Pacman. En dat was het zeker waard: met maplesirup en heel veel slagroom zijn ze heerlijk!!

In tegenstelling tot gister is het vandaag geweldig weer. En het wordt maar al te duidelijk hoe helder het wel niet is als we Mt Cook al vanaf grote afstand kunnen zien. Pacman zegt zelfs dat hij het in alle ruim 20 keer dat hij deze rit heeft gedaan nog nooit echt zo heeft gezien... Hij kaart dus nog maar even aan dat mensen die nog willen, zich nog steeds aan kunnen melden voor de skydive in Fox Glacier. En dat zet me aan het denken, want hoe groot is de kans dat ik hier weer terug kom en weer zulk goed weer heb (veel skydives moeten in dit gebied worden gecancelled vanwege het weer)? En dat bij de twee na als 'most scenic' gewaardeerde skydive ter wereld! Ik besluit dus een aantal andere activiteiten op te geven en nog een tweede skydive te gaan doen. Pacman regelt voor ons dat we in de middag nog worden opgepikt bij het hostel in Franz Josef.

Als we in Franz Josef aankomen, hebben we eerst nog een introductiepraatje over de Ice Explorer (een verkenning van de gletsjer, waarbij een helicopter je naar de gletsjer vliegt en weer ophaalt), die een groot aantal van de groep morgen willen gaan doen. Tegen half 5 zijn we uiteindelijk in het hostel waar we ook eerst weer een welkomstpraatje krijgen. Vervolgens krijgen de skydivers voorrang bij het inchecken, omdat we om 5 uur opgepikt zullen worden. Snel naar de kamer en klaar maken om weer op pad te gaan dus. En daar gaan we dan!

Na een ritje van zo'n 20 minuten, komen we bij het vliegveldje in Fox Glacier aan. Inmiddels zijn er jammer genoeg al wel weer een paar wolken rondom de bergen ontstaan, maar als we de instructeurs mogen geloven, hebben we nog steeds ontzettend veel geluk met het weer. Nadat we hebben betaald gaan we richting het 'dress-up' gebied. Ik wordt als eerste in een pak en harnas gehesen, terwijl we ondertussen de instructies krijgen. Het blijkt dat ik vrijwel meteen mee ga voor de vlucht en daarom was er dus en klein beetje haast. Achja, geen probleem ;)

Het vliegtuig is dit keer een heel stuk kleiner. In plaats van 8 tandems (16 jumpers), gaan er maar 3 tandems mee. Tijdens de vlucht geniet ik al op en top van de omgeving. Ondanks dat ik dit keer 1500 voet hoger het vliegtuig uit spring, zijn we eerder op hoogte. Ik weet inmiddels wat me te wachten staat, dus ben ik veel relaxter dan de eerste keer. En dat maakt ook dat ik veel meer geniet, van de vlucht, van de vrije val en van de parachutevlucht. En dat het hier zo'n mooie plek is om te gaan, daar kan ik me zeker wel wat bij voorstellen. Want hoe gaaf is het om net wat hoger dan Mt Cook uit een vliegtuig te springen met de zon op met sneeuw bedekte bergtoppen aan de ene kant en de oceaan aan de andere kant?! En door die bergen lijkt het ook allemaal veel 'echter' omdat er voor mijn gevoel de hele tijd iets is dat op dezelfde hoogte is als mijzelf en er voor mijn idee veel meer 'diepte' zit in de uitzichten. Als ik na zo'n vijf minuten weer met beide benen in een weiland sta, ben ik dan ook ontzettend gelukkig en meer dan blij dat ik het toch weer heb gewaagd!

Met een busje worden we weer terug gereden naar het vliegveld. Daar staan de andere drie nog steeds te wachten op het vliegtuig. Als dat terug komt is het dan ook hun beurt. Ik besluit om met het busje weer mee te gaan naar de dropzone, om vanaf de grond een paar foto's van hun landingen te kunnen maken. Tijdens de rit klets ik heel wat af met de chauffeur, die ook instructeur is, maar vandaag zijn 'vrije' dag heeft. Als ook zij weer met alle benen, nog vol adrenaline en met grote smiles weer op de grond staan, gaan we voor de laatste keer terug naar het vliegveld.

Terug in het hostel maak ik een simpel avondmaaltje, waarna we met een aantal naar de bar gaan voor een paar gezellige drankjes. Toch ga ik niet al te laat slapen, want na de skydive ben ik toch best wel weer moe en morgen begint de dag ook weer vrij vroeg...

Na een goed ontbijt en uitgerust met genoeg warme kleren gaan we de volgende ochtend op weg voor de Ice Explorer. Maar halverwege komen we twee anderen tegen die alweer terug lopen. Ze vertellen ons dat de eerste vluchten zijn gecancelled, maar dat ze nog wel konden worden ingepland voor een latere vlucht. Wij besluiten dus toch maar even naar het kantoor te gaan. Daar krijgen we hetzelfde verhaal te horen. Het weer lijkt op dit moment echt super goed, stralende zon en strakblauwe lucht, maar de verwachtingen voor later op de dag zijn niet al te goed, dus ze zijn bang dat ze ons niet meer terug kunnen halen met de helicopter. Er zijn helaas ook nog maar twee plekken voor verschillende vluchten voor later op de dag beschikbaar, terwijl we met drie man bij de balie staan. Ik geef de keus aan anderen, omdat ik voor mijn idee al best wel wat heb kunnen zien met de skydive (en bovendien scheelt het ook weer een hoop geld). Uiteindelijk besluit niemand opnieuw in te schrijven.

Een beetje verslagen lopen we dus weer terug naar het hostel en melden het ook maar vast aan een paar anderen van de groep die waren ingepland voor een latere vlucht en nog zitten te ontbijten. Om toch nog wat van de gletsjer te kunnen zien, maken we maar de wandeling naar het uitkijkpunt onderaan de gletsjer. Het eerste stuk gaat langs de doorgaande weg en is dan ook niet zo veel aan. De rest is een druk wandelpad. Het is een mooie omgeving en ook gaaf om de gletsjer zo te zien, maar echt dichtbij de gletsjer kunnen we vanwege veiligheidsredenen niet komen. Ondertussen horen we verschillende helicopters heen en weer vliegen. Zouden ze dan toch weer vliegen? Als we weer bij de parkeerplaats zijn, besluiten we maar met de shuttle terug te gaan naar het dorp. We gaan toch nog een keer naar de balie, om te vragen of er niet toevallig nieuwe plekken zijn vrijgekomen (ze zijn dus inderdaad wel weer aan het vliegen...), maar helaas niet... Nadat ik mijn lunch heb opgegeten in het hostel ga ik op m'n bed liggen puzzelen. Mijn ogen kunnen steeds minder lang open blijven, dus doe ik maar even een dutje. Als ik weer wakker ben, kijk ik samen met Lisette onze skydive filmpjes en foto's op haar laptop en zet ik ze over op mijn tablet.

Voor het avondeten ga ik naar de bar, waar het tijd is voor Pizzafest: all-you-can-eat pizza! We zitten met een stuk of wat van de groep aan dezelfde tafel en het is zeker weer gezellig! Nadat iedereen genoeg pizza heeft gehad blijven we nog in de bar hangen en drinken nog wat meer. Het wordt later en later en er zijn steeds minder mensen over, maar het is nog steeds gezellig. Ik dans wat met één van de jongens (een kiwi die hier werkt als gids op de gletsjer), maar nadat hij boos wordt als ik hem vertel dat ik al bezet ben als antwoord op de vraag of ik hem wil zoenen, vind ik het ook wel bijna tijd om te gaan slapen...

Gelukkig kunnen we een beetje uitslapen voordat we weer op de bus moeten. Onderweg hebben we vandaag redelijk wat stops op de planning staan bij bezienswaardigheden. Pacman rijdt ons eerst naar een uitkijkpunt, vanwaar we de Fox Glacier kunnen zien. Het is alleen redelijk bewolkt, dus heel veel zien we er niet van. Daarna stappen we uit bij Lake Matheson, dat bekend staat om zijn perfecte reflecties van Mount Cook. Maarja, zoals al gezegd is het bewolkt, dus Mount Cook is niet te zien, en bovendien maakt een stel eenden in het meertje de reflectie ook niet echt beter... Maar ondanks dat is het nog steeds wel een mooie omgeving hoor!

Na een stuk doorgereden te hebben is het tijd voor een stop bij Ships Creek, een strand dat volgens Pacman ook wel bekend staat als de 'sandfly-capital'. (Sandflies zijn kleine vliegjes die steken en veel vervelender zijn dan muggen...) Nou, fijn dus! Ik probeer zo veel mogelijk te bedekken en ga de bus uit. Ik moet alleen wel naar de wc, en ja, ook daar zit het vol. Ik kan het dan ook niet vermijden dat ik toch gebeten wordt... Eenmaal op het strand probeer ik in beweging te blijven om de sandflies voor te blijven, maar dat werkt niet helemaal. Ondertussen zien we vlak bij het strand nog een paar kleine dolfijnen zwemmen, dus dat is dan wel weer heel gaaf! Na een paar minuten is iedereen de sandflies zo zat dat we de bus weer opzoeken, maar helaas hebben de sandflies die ook gevonden. Het gevolg is dat tijdens de busreis daarna regelmatig klappen te horen zijn en er steeds meer handafdrukken op de ramen verschijnen, maar de sandflies winnen het in ieder geval niet :)

De volgende stop is de Blue Pools. Een rustige rivier die blauwer dan blauw en ontzettend helder is. Het ziet er echt heel bijzonder uit... Op een van de hangbruggen worden een aantal van de groep uitgedaagd om van de brug in het water te springen. Na wat twijfel zijn er toch twee jongens die de sprong wagen. Van een hoogte van zo'n 7 meter belanden ze in het ijskoude water en ze weten dan ook niet hoe snel ze het water uit moeten komen. Ik blijf toch liever lekker hoog en droog toekijken...
De laatste stop van de dag is een uitzichtpunt waar we over Lake Hawea kunnen kijken. Een paar minuten en foto's later stappen we weer in de bus om nu door te rijden naar Wanaka, waar we overnachten.

Bij het inchecken in het hostel is het een redelijke chaos, en het duurt dan ook best even voordat iedereen een sleutel heeft. Ik kan helaas nog geen zekerheid krijgen of ik drie nachten in het hostel kan blijven in plaats van 1, dus zal ik de volgende ochtend naar de receptie moeten om duidelijkheid te krijgen. Als ik een beetje gesettled ben op de kamer, is het ook alweer tijd om richting de lounge te gaan, want we gaan met een stuk of 6 richting de Mexicaan, waar Pacman een tafel heeft gereserveerd. We zijn de eersten van de groep, maar na een tijdje zitten we met ruim 10 man. Pacman zorgt ervoor dat we allemaal een sombrero op het hoofd krijgen onder de noemer 'getting sexy at the mexy'. Achja, geen probleem, we hebben het gezellig en het eten is erg lekker :) Als iedereen zijn eten achter de kiezen heeft lopen we weer terug richting het hostel. Maar voordat we terug gaan naar onze kamers gaan we eerst nog even de bar in. Na een drankje heb ik het wel weer gehad (zo'n leuke of gezellige bar is het nu ook weer niet) en zoek ik m'n bed op.

In de ochtend ga ik, zoals me is verteld naar de receptie of ze al weten of ik langer kan blijven, maar nee, het is nog geen 9 uur, dus ik moet later maar terug komen. Lisette, die in hetzelfde schuutje zit zegt dat ze hier geen zin in heeft en gaat een rondje lopen om een ander hostel te zoeken. Ze zal ook voor mij vragen of er ruimte is. Ik eet mijn ontbijtje en ga via internet op zoek naar twee bedden voor twee nachten. Beide hebben we niet heel veel succes, maar van twee anderen van de groep die ergens anders slapen hebben we begrepen dat daar nog wel ruimte is. We wagen dus een belletje en ja hoor, twee bedden voor twee nachten is geen probleem, al is het niet op dezelfde kamer. Dat maakt ook niet zo veel uit, als we maar zekerheid hebben... We pakken dus onze tassen weer in en checken uit.

Met de rest van de groep die vandaag door gaat naar Queenstown stappen we in de bus voor een lift naar Puzzling World. Een museum met verschillende ruimtes met illusies, een groot doolhof en allemaal verschillende soorten puzzels in het café. We kopen een kaartje en gaan op pad. Eerst de illusies. En die hebben ze best wel veel! Als we zo'n beetje alles hebben gezien gaan we naar buiten het doolhof in. Het doel is om de vier torens, die in de hoeken van het doolhof staan te vinden en vervolgens naar de uitgang te gaan. We zijn met z'n zessen en hebben er alle vertrouwen in dat we het moeten gaan redden in een kleine 30 minuten. Dat valt toch een beetje tegen. In ruim 20 minuten vinden we maar één toren en moeten het dan eigenlijk wel opgeven, omdat de bus bijna weer vertrekt. Lisette en ik hebben wel wat meer tijd, maar we hebben inmiddels best wat trek gekregen, dus kopen we eerst wat om onze maag weer gerust te stellen. En dan doen we nog een poging, maar nu met een tactiek. Of nouja, ik heb er ooit eens van gehoord, maar heb het nog nooit geprobeerd, dus ik weet niet zeker of het werkt. We zullen het zien. Als we na ruim tien minuten de eerste toren vinden en zo'n vijf minuten later de tweede, beginnen we er toch meer vertrouwen in te krijgen. Dus verder. En ja hoor, in een half uur hebben we nu alle vier de torens gevonden en staan we weer buiten. De tactiek werkt! :)

We besluiten nog even in het café te gaan zitten puzzelen, maar dat even wordt toch al snel langer en langer. Uiteindelijk hebben we ons zo'n twee uur weten te vermaken met de puzzels en eigenlijk zijn we er nog niet helemaal klaar mee, maar we moeten ook maar eens inchecken in het nieuwe hostel. Dus lopend gaan we weer richting het dorp. Het is echt bijzonder mooi weer, terwijl de voorspellingen het over redelijk wat regen hadden. Achja, geen probleem!

We checken in in het hostel. Het is niet een heel groot hostel, maar dat zijn vaak ook de betere hostels is mijn ervaring. Nog even terug naar het andere hostel om onze tassen op te halen en dan kan het settlen weer beginnen ;) Maar ik wil nog niet te lang lui zijn, want ik moet nog boodschappen halen. Dus maar weer op pad. Als ook dat geregeld is, is het wel tijd om lekker rustig aan te doen. Na een goede maaltijd doe ik nog een poging om te gaan schrijven. Ik ga in de lounge zitten, want buiten is het redelijk fris, maar dat was niet de meest handige plek, want ze zitten Harry Potter te kijken. En waar een TV aan staat, worden mijn ogen daar vanzelf naar toe getrokken. Aan het einde van de avond heb ik dan uiteindelijk ook maar weinig geschreven...

De volgende ochtend staan we vroeg op omdat we Roy's Peak willen beklimmen. Het lijkt er alleen op dat de regen die ze voor gister hadden voorspeld wat later is gekomen, want het komt met bakken uit de lucht. En om nu in de regen te gaan lopen vinden we geen heel goed idee. Bovendien hebben we nu ook niet heel veel uitzicht daar en dat is nu precies waarvoor we de beklimmeing wilden doen. We besluiten dus om even af te wachten en te hopen dat het opklaart. Ondertussen ben ik deze keer wel echt aan het schrijven.

Het einde van een ochtend nadert en er is nog steeds weinig verandering in het weer. Die wandeling wordt het dus niet meer :( Om toch nog iets te doen op zo'n dag, gaan we aan het einde van de middag naar de bioscoop, want die schijnt hier erg typisch te zijn... We kopen een kaartje voor The Revenant en na even wachten mogen we de zaal in. En ja, die is best typisch, want de helft van de bioscoopstoelen is vervangen door banken en er staat zelfs een klassieke auto! Erg leuk gedaan :) De film is alleen toch wat anders dan we hadden verwacht en we zijn dan ook blij als het pauze is. En daar staan warme 'chocolatecookies' op kopers te wachten. Ja, die willen we wel! Ze zijn groot en  warm met nog gesmolten stukken chocola en dus heerlijk!!

Als de film is afgelopen weten we beide nog steeds niet zo goed wat we ervan moeten vinden. Een ding kan ik wel zeggen: het is wel bijzonder goed gespeeld, dus die Oscar is naar mijn idee best verdiend.
Terug in het hostel maak ik weer een maaltje klaar. Het blijkt uiteindelijk toch veel meer te zijn dan ik had gedacht, maar gelukkig had ik een keer een bakje bewaard ;) Ik zit nog lekker te eten als mijn kamergenoot, een oudere man uit Australië, bij ons komt zitten. Hij vraagt of we wat van zijn rum en cola willen, omdat hij veel te veel heeft om de komende dagen op te kunnen maken. Tja, als hij het zo aanbied zeg ik geen nee... Het wordt een bijzonder gezellige avond die ook weer iets later ten einde komt dan de planning was, maar daar maak ik geen probleem van.

De dag erna stappen we weer op de bus om naar Queenstown te gaan. Onze buschauffeur dit keer is Maverick. Al in de eerste minuten maakt hij een bijzondere indruk, maar ik probeer niet te veel van hem te vinden... We gaan eerst weer naar Puzzling World, maar in plaats van naar binnen ga ik nu Mount Iron beklimmen, die tegenover het museum ligt. Het is niet een hele makkelijke klim, maar hij is ook niet heel lang, dus hij is goed te doen. Boven maken we een stuk of wat foto's voordat we weer naar beneden gaan. Als we weer bij het museum aan komen, is het nog geen tijd om te vertrekken. En zoals je waarschijnlijk al zult raden verdwijn ik weer het café in om nog even te stoeien met een paar puzzels. Het lukt me helaas niet om ze op te lossen voordat we weg moeten...

Later op de dag stoppen we bij de Kawarau Bridge, de brug waar A.J. Hackett de bungyjump een heel aantal jaar geleden heeft uitgevonden. We krijgen een introductievideo te zien, waarna degenen die een activiteit gaan doen met het bedrijf zich bij de balie moeten melden. En dat ben ik dus ook, want ik wil de volgende dag graag de Nevis Swing doen, een soort enorme schommel in een valei. Er zijn ook een aantal van de groep die hier al een bungyjump gaan wagen. Met z'n allen kijken we toe... Als de sprongen zijn gewaagd en iedereen weer terug is in de bus (volgens Maverick te laat, dus hij is niet echt vrolijk), rijden we het laatste stukje naar Queenstown. Na een rondje door het stadje stappen we uit bij het hostel om weer in te checken.

Na een opwarmmaaltijd besluiten we om met een stuk of wat te gaan drinken. Eerst op de kamer en later verhuizen we naar het strandje bij het meer. Heel lang houden we het alleen niet uit, want het is nog best fris! Zelfs met verschillende lagen kleren is het niet heel fijn en ik ben dan ook blij als ik weer op de kamer ben. Nu eerst maar slapen, want morgen staat er ook genoeg op de planning :)

Om 8:50 moet ik me samen met Lisette en David melden bij de balie van A.J. Hackett voor mijn Nevis Swing. Ik krijg een nummer op m'n hand en de laatste gegevens worden verzameld en dan is het wachten op de bus. Iets later dan dat de bedoeling was, krijgen we de mededeling dat de bus klaar staat. Van de rit zelf krijg ik eigenlijk maar weinig mee, omdat ik druk aan het nadenken ben over van alles en nog wat. Bij de Nevis Canyon aangekomen, moeten we ons eerst weer melden bij de balie. De anderen doen eerst de bungy, dus ik ga in m'n eentje op naar het platform voor de Swing. Ik ben de enige als ik aankom, dus ik wordt meteen in een harnas gehesen. Ik sta nog een tijdje te klooien met m'n actioncam, maar als ook dat geregeld is ben ik klaar voor de val. Of nouja, zo klaar als je maar kan zijn voor zoiets...

Hij vraagt nog of hij af moet tellen voordat hij me laat vallen, ik antwoord met een 'eehhh', maar ik ben nog niet uitgesproken als mijn 'eh' verandert in een schreeuw en ik al ben begonnen aan de 70 meter vrije val... Het is alleen heel snel voorbij, waarna ik geniet van een heerlijk grote schommel in een bijzondere omgeving. Maar al te snel wordt ik langzaamaan weer naar boven getakeld en sta ik een paar minuten later weer op het platform. Het was toch wel erg gaaf!

Ik kijk nog even toe als een Aziatisch stel de swing ook waagt. Als ze los gelaten worden schreeuwen hun vrienden op het platform zowaar nog harder dan zijzelf... Ik maak rustig mijn weg weer terug naar het vaste land en daarna naar het uitkijkpunt vanwaar je de bungy's kunt zien. Het is alleen net wat te ver om te kunnen zien wie er nu springt, dus ik wacht maar gewoon af tot ze terug komen. Ze hebben allemaal een big smile op het gezicht als ze uit het 'karretje' stappen. Gaaf was het dus zeker! Maar mij haalt het nog niet over om ook te gaan... Lisette en Linn maken zich daarna op om naar de Swing te gaan. Ik besluit toch ook nog maar een keertje te gaan. Dit keer samen met Linn, zij voorwaarts, ik achterwaarts nu. Ook dit keer maken ze weer grappen en verzinnen ze weer wat anders om ons af te leiden om ons onverwachts te kunnen laten vallen. Toch een hele andere ervaring zo achteruit en met z'n tweeën, maar zeker niet minder leuk!

Als ieder zijn beurt heeft gehad en de foto's en video's zijn geregeld, stappen we weer op de bus richting de stad. De busrit is dit keer een heel stuk luidruchtiger dan op de heenweg en de reis lijkt dan ook heel wat korter. Weer in Queenstown gaan we eerst eens op zoek naar een winkeltje waar we groene attributen kunnen kopen, want het is St. Paddy's Day (St. Patrick's Day), dus vanavond staat er een feestje op de planning. Met voor iedereen een haarband met groene hoedjes, een ketting met een shotglaasje en groene facepaint komen we het winkeltje weer uit. En dan nu nog op zoek naar iets voor in de shotglaasjes... We lopen verschillende drankwinkels in en uit en komen uiteindelijk naar buiten met een groene meloen liqueur, want dat vonden we wel passend voor deze dag.

In de middag doen we verder nog wat rustig aan, voordat we rond een uurtje of zes beneden verzamelen om naar Fergburger te gaan. Een burgertent die wel is gekozen als de lekkerste van de wereld. Maar als je zo bekend staat, dan zijn er veel mensen die dat willen proberen... Dus zoals gewoonlijk staat er ook nu een rij. Wij gaan er dus ook maar in staan. Uiteindelijk hoeven we niet al te lang te wachten in de rij en het wachten daarna op het eten is ook nog wel te doen. Dus als iedereen is voorzien, gaan we weer terug naar de kamer om ze daar burge(r)meester te maken. Met goed gevulde magen beginnen we vervolgens aan onze liqueur en de andere drank die we hebben ingekocht. Ondertussen maken we ons verder klaar. En ja, we vermaken ons goed!

Rond half 9 is het tijd om te verzamelen in de bar bij het hostel, vanaf waar Pacman onze pubcrawl (kroegentocht) zal gaan leiden. We nemen eerst een drankje en voordat we naar de volgende kroeg gaan, komt Pacman met een dienblad vol shotjes: prima hoor, die kunnen we wel helpen opdrinken :) En zo gaan we van kroeg naar kroeg, drankje naar drankje en shotje naar shotje. Iedere keer dat we ergens anders heen gaan verliezen we weer wat mensen, maar ja, zo gaat dat... In de laatste kroegen drink ik niet meer dan water, want ik ken mn grenzen en ook nu houd ik me daar aan en daar voel ik me goed bij.
Als we in de laatste kroeg nog maar met een paar man over zijn en Pacman weg is gestuurd omdat hij te dronken is, houden wij het ook voor gezien. Op straat komen we Jinjoo nog tegen die blijkbaar ook uit de kroeg was gezet, dus nemen we haar maar mee naar het hostel. Onderweg nog even een stuk pizza naar binnen werken, maar daarna is het toch echt wel tijd om heel snel het bed op te zoeken. Het is ook al 3 uur... Maar het was echt een superleuke, gezellige avond en nacht, dus heel erg is dat ook weer niet!

In de ochtend slapen we allemaal lekker uit, waarna voor een brunchburger bij Devil's Burger gaan. Als dat achter de kiezen is, gaan we maar weer terug naar de kamer. Ik besluit met Lisette om in de middag de wandeling naar het hoogste station van de gondola te wagen (de gondola zelf vinden we wat te duur), omdat we toch iets willen doen vandaag. Aan het begin van de track komen we David en nog een jongen tegen die staan te twijfelen of ze het wel of niet gaan doen. We halen ze over om wel te gaan en zo beginnen we met z'n vieren aan de wandeling. Het is best steil, maar uiteindelijk staan we wat sneller dan verwacht bovenaan de gondola. Nog maar een stukje van de Ben Lomond Track proberen dan. De top van Ben Lomond halen we waarschijnlijk niet meer omdat het tegen die tijd ook donker gaat worden, maar naar de 'saddle' moet toch in ieder geval wel lukken!

En zo gaan we verder op pad. En ook hier hebben we best wel steile stukken, maar mooi is het ook, dus dat is het wel waard! Rond half 6 zijn we uiteindelijk bij de saddle. Het uitzicht is ook vanaf daar prachtig! De anderen willen eigenlijk nog wel door naar de top, maar ik heb het klimmen voor vandaag een beetje gehad en ik vind het ook wat tricky met de zonsondergang en dus het donker worden. Ik keer dus om, terwijl de rest de laatste klim waagt. Ik doe lekker rustig aan op de terugweg en neem een ander pad dan de heenweg, waardoor ik op een paar interessante paden kom. Erg leuk! En eigenlijk ook wel fijn om weer eens eventjes alleen te zijn...

Tegen half 8 ben ik eindelijk, maar wel met een goed gevoel, weer terug in het hostel. De anderen die niet de wandeling hebben gedaan zijn al op weg voor eten en hebben geen internet, dus ik kan ze niet opzoeken. Ik hang dus wat op de kamer rond als ze een berichtje sturen dat ze weer terug zijn. Ik ga dus naar beneden. Het blijkt dat een paar anderen ook nog niks hebben gehad, dus lopen we naar Fergbakery om even een simpele hap te scoren: weer een pie. We lopen nog wat rond door de stad en komen uiteindelijk bij de McDonalds uit waar ik nog een McFlurry bestel; die had ik al eventjes niet meer gehad! Rustigaan lopen we toch ook weer terug naar het hostel. Daar zitten we nog wat op de gang (we vinden niet echt een andere plek), maar al snel neem ik toch afscheid om m'n bedje in te duikken. Morgen ga ik namelijk weer op pad met de Straybus.

Gelukkig kan ik toch nog een klein beetje uitslapen, want de bus vertrekt pas 8:50. Of nou ja, dan zou hij moeten vertrekken, maar het wordt wat later. Tot mijn grote vreugd is Pacman weer de chauffeur. Dat worden dus weer een paar leuke dagen!
Onderweg naar Mt Cook (nu de andere kant van de berg) rijden we langs ontzettend blauwe meren met gletsjerwater. Toch wel bijzonder... Maar hoe verder we richting Mt Cook rijden, hoe donkerder de luchten voor ons en boven ons kleuren. Eenmaal aangekomen in de vallei regent het en waait het goed, maar ja niks aan te doen. Na het inchecken stappen Kirstine en ik ondanks het weer toch maar in de bus, waarna Pacman ons naar een parkeerplaats rijdt waar verschillende wandelingen beginnen. Gewapend met een poncho gaan we de strijd met de elementen aan. Maar omdat het met vlagen zo hard waait, moet ik constant mn poncho vast houden. Niet echt ideaal dus. Op een gegeven moment krijgen we zelfs zo'n harde windvlaag te verduren dat we letterlijk achteruit geblazen worden. Dat heb ik nu nog nooit meegemaakt...

Maar we gaan verder. Bij de laatste hangbrug keert Kirstine om en loop ik nog even verder naar het meer. Ook daar waait en regent het nog steeds, dus heel veel zie ik niet en foto's maken wordt het ook zeker niet. Ik begin dan ook snel weer aan de terugweg. Een stukje verderop vragen drie Spanjaarden me hoe lang het nog is naar het einde van het pad (en wat daar eigenlijk te zien is). Als ik een stukje verderop even stil sta om wat uit mn tas te pakken, komen de Spanjaarden weer voorbij, ze hebben dus besloten om maar terug te gaan. Ik raak met een van de jongens aan de praat en dat houden we zo vol tot aan de parkeerplaats waar zij weer in hun busje stappen en ik het stuk verder terugloop naar het hostel.

In het hostel eerst maar eens douchen en dan toch maar een beetje gedwongen wassen, want ik heb niet zo veel meer om aan te trekken... Het wordt dus niet echt drogen aan een waslijn, maar de drogers doen vast ook hun werk. En de spullen die daar niet in kunnen hang ik wel te drogen in de badkamer. Als de droger aan staat is het wel weer tijd voor avondeten. Kirstine en ik hebben beide de deal gekocht, waarin de overnachting, avondeten en internet is inbegrepen. Het eten hier in het restaurant is behoorlijk prijzig, dus anders had ik het niet gedaan, maar nu hebben we toch een heel goed maal voor een goede prijs. Beide kiezen we voor de zalm met pesto en als het eten op tafel komt lijkt dat toch wel de beste keus! Het is zo ontzettend lekker! Zelfs Pacman, die iets later is aangeschoven en voor wat anders heeft gekozen, kijkt toch een beetje met jaloerse oogjes naar onze borden...

Na het eten check ik even of de was al droog is, maar omdat je met handwas toch minder water uit je kleren krijgt, is het meeste toch nog vochtig helaas. Dus nog maar een keer. Ondertussen is Jinjoo, die in een ander hostel zat, naar onze bar gekomen om daar nog even een drankje te drinken. Gezellig! Maar na één drankje houd ik het toch wel weer voor gezien.
De was in de droger is gelukkig nu wel droog, dus nog even opruimen en dan slapen.

De volgende dag gaat de reis naar Rangitata. Een plek waar de meeste mensen alleen komen voor het raften, maar met Stray kunnen we er ook overnachten. Ook ik ga hier weer raften, samen met nog 12 andere Strayers. Er is alleen nog wel wat onzekerheid of we wel kunnen gaan, omdat de rivier door alle regen best wel is gestegen en het daarmee wel wat spannender is geworden... Na een lunch kunnen we gelukkig toch op pad, dus krijgen we alle benodigdheden (wetsuitbroek, thermoshirt, jasje, schoenen, helm en zwemvest) en gaan we in de bus op weg naar de rivier. Ik zit samen met 5 andere Strayers en gids Steve in de boot. We krijgen wat instructies en dan begint het echte werk! Onze gids is na de eerste stroomversnellingen niet zo enthousiast over ons peddelwerk en we krijgen dan ook het idee dat hij het niet echt ziet zitten om met ons met hoog water door de 'grade-5-rapids' te gaan. Maar ondanks dat moedigen we elkaar aan en gaan we ervoor. En uiteindelijk komen we er ook nog verrassend goed doorheen, waarna de gids gelukkig wel veel lovende woorden voor ons over heeft. Ik moet zeggen dat ik van de stroomversnellingen zelf niet heel veel heb meegekregen anders dan dat ik veel water over me heen heb gekregen, omdat ik vooral heel hard heb proberen te peddelen en niet uit de boot te vallen. Gelukkig hebben we de foto's nog...

Na de twee grade-5's staan er nog een paar kleinere versnellingen op het programma, maar dan is het einde alweer veel te snel daar. We plonzen nog even in het water om het laatste stukje te zwemmen, maar dan moeten we er toch echt uit. Nog zeikens nat stappen we weer in de bus.

Terug bij het rafthouse eerst alle spullen weer inleveren en dan maar snel een lekker warme douche nemen. En daarna staat ons een heerlijke verdiende BBQ te wachten! Goed eten dus en nog steeds gezelligheid. Met andere woorden: ik geniet! Na ons ontzettend vroege avondeten (half 5) hebben we nog zat tijd om van het weer te genieten voordat het donker wordt. En dat doen we met frisbeeën! Met z'n vijven gooien we enthousiast heen en weer en op een gegeven moment ontstaat een competitie over wie de frisbee het meest spectaculair kan vangen. Al heb ik zelf weinig in te brengen. Ik ben al lang blij als ik hem vang... En nee, dat ligt lang niet altijd aan mijn vangkunsten ;) Na een uurtje heb ik toch echt even een pauze en water nodig en houd ik het bij toekijken.

Als het donker is spelen we nog een paar kaartspellen. Het is niet al te laat als de meesten al naar hun bed zijn verdwenen en ook wij volgen niet heel veel later. De volgende dag staat er namelijk weer een ontzettend vroege start op het programma...

En zoals gezegd is het dus een vroege start. Pacman wil om kwart voor 7 weg, dus zorgt hij dat om half 7 de bus open is, zodat we onze spullen in kunnen laden. Ik weet niet waarom, maar de meeste mensen zitten om half 7 al in de bus als ik mn tas in het ruim leg. Ik ga toch echt nog even ontbijten hoor... Michel dacht er precies hetzelfde over, dus zo'n beetje als enigen zitten we nog lekker te eten. We ruimen onze spullen op, maar zien dat in de gootsteen nog veel onafgewassen servies en bestek ligt. Achja, we gaan eerst maar naar de bus, want het is tijd om weg te gaan. We doen nog wel wat lichten uit en de deuren dicht. Pacman komt ons tegemoet, dus we melden hem maar wel even dat er nog afwas staat. We leggen onze spullen in de bus en als Pacman toch wat langer weg blijft dan verwacht lopen we nog even terug om te kijken of we nog kunnen helpen, maar hij heeft het al opgeruimd. Dat doetie toch maar...

Tot onvreugde van de mensen die al een tijd in de bus zitten, vertrekken we uiteindelijk dus wat later dan gepland. Tja, dan had je je spullen maar op moeten ruimen...

Dit keer hebben we onderweg niet al te veel stops. Wel gaan we nog even langs het vliegveld van Christshurch om mensen af te zetten en op te pikken. Ik heb er voor gekozen om niet uit te stappen, omdat ik van verschillende mensen heb gehoord dat er nog steeds niet heel veel te doen is na de aardbeving van 5 jaar geleden. Dus ik ga met de bus nog een stukje verder naar Kaikoura. Deze plek is vooral bekend voor de grote groepen dolfijnen en walvissen die hier het grootste deel van het jaar rondhangen. Nog voordat we Kaikoura binnen rijden zien we al twee groepen dolfijnen voor de kust. Toch wel gaaf om te zien hoor!

In Kaikoura zelf gaan we eerst naar het kantoor van Dolphin Encounter, waar de mensen die de volgnede dag gaan dolfijnenzwemmen zich inschrijven. Ik vind de tour zo ontzettend duur dat ik het er niet voor over heb en hem laat schieten. Als iedereen terug is in de bus, gaan we richtimg het hostel. Ook nu is het bij het inchecken een redelijke chaos, maar toch komt iedereen gelukkig weer op een kamer terecht. Ik zet mn tas op de kamer en maak me weer klaar voor een wandeling. Pacman brengt ons naar de parkeerplaats aan het einde van het schiereiland, waar een zeehondenkolonie zit. Samen met Kirstine en Jinjoo ga ik vanuit daar op pad om de 'peninsula walk' te doen.

Het is mooi weer, een mooie omgeving en we kletsen heel wat af. Gezellig dus! Misschien iets te gezellig, want op een gegeven moment komen we erachter dat we een verkeerde afslag hebben genomen. Het is niet heel ver terug, maar de trappen die we zonet af zijn gehuppeld moeten we nu weer beklimmen... Tja, het is niet anders. Al met al is het nog best een lange wandeling, dus ben ik blij als we weer in het hostel zijn. Daar kom ik Rosie en Duncan weer tegen, nog meer kletsen dus. Wat zijn het toch ontzettend leuke mensen!
Als zij richting het centrum gaan, maak ik maar wat te eten. Het wordt een simpel bakje instant noodles.

Na ook weer fris gedouched te zijn gaan we samen met Pacman en een paar anderen naar een kroegje in het dorp. Na één drankje is het alweer best wel laat, dus gaan we maar weer rustigaan richting het hostel voor een nachtje slapen.

De volgende ochtend wordt ik al heel vroeg wakker van de mensen die gaan dolfijnenzwemmen, maar ik blijf nog even liggen en dommel nog wat. Uiteindelijk ga ik er rond 9'en ook maar uit. Eigenlijk wilde ik vandaag Mount Fyffe beklimmen, maar ik ben best wel verkouden, dus heb er eigenlijk niet zo veel zin in. Ik ben in mn hoofd eigenlijk al andere (rust)plannen aan het maken als ik Michel tegen kom bij de keuken. Hij gaat wel de berg op samen met Stephanie. Ok, met gezelschap ga ik het ook proberen! Dus toch maar een tas inpakken. Zij moeten beiden alleen nog wel even verhuizen naar een ander hostel dus ik ga ondertussen naar de winkel. Even later zijn zij daar ook en Michel komt ermee dat de eigenaar van zijn hostel ons wel naar de parkeerplaats onderaan Mount Fyffe kan brengen. Fijn! Scheelt een heel stuk lopen of liften...
Dus terug bij zijn hostel wachten we het rustig af.

Het is al tegen 12'en als we de auto instappen, maar we zouden nog steeds genoeg tijd moeten hebben. De wandeling begint meteen al goed pittig, omdat het lekker steil is. Om de zoveel meter moeten we dus echt even een korte adempauze hebben... Maar stukje bij beetje komen we wel steeds verder. Gelukkig worden op een gegeven moment de steilere stukken afgewisseld met iets vlakkere stukken, waardoor we minder pauzes nodig hebben. Ik kan niet zo goed meer herinneren hoe lang we er nu over hebben gedaan, maar een paar uur later staan we dan op de top. Dat geeft toch wel weer een goed gevoel hoor! We genieten van het uitzicht, maken foto's, eten wat, drinken wat en rusten vooral wat uit. En dan weer naar beneden. Eerst gaat dat nog wel, maar die steile stukken worden toch wel steeds vervelender... Maar we moeten door. Voordeel van het naar beneden gaan is wel dat het een stuk sneller gaat.

Bijna beneden bellen we onze chauffeur weer op, want hij had ook aangeboden om ons weer op te halen. Dus we stappen weer in om terug te gaan. Zijn rijden is er niet echt beter op geworden en op een gegeven moment gaan we bijna op twee banden en slippend door de bocht, waarna we een nieuw geluid horen. Toch maar even stoppen om te checken, en ja hoor, lekke band... Maar we hebben een reservewiel, dus dat zou moeten lukken. Het is alleen even zoeken naar de juiste materialen, maar uitiendelijk zijn we zo ver dat we de reserveband eraf hebben en de auto op de kruk hebben staan, maar dan komt het leuke... Want de velgen die onder de auto zitten zijn geen standaard velgen, dus kunnen we geen sleutel vinden die in de kleine ruimte past om de wielbouten los te draaien. Daar staan we dan... De man belt zijn moeder maar op met de vraag of zij met haar vriend langs kan komen met wat gereedschap, maar ook zij hebben geen passende sleutel. Dus laten we de auto staan en stappen we met z'n allen in de pick-up terug naar het hostel.

Stephanie en ik besluiten om na een douche maar even wat te gaan eten in het dorp bij de fish 'n chips shop, want eten koken hebben we nu echt geen zin meer in. Op de terugweg kopen we nog een flesje wijn voor onze chauffeur als bedankje en een beetje troost en drinken samen met hem nog even een glaasje. Een bezellige kerel hoor ;) We zijn allebei best wel gesloopt door de wandeling, dus houden we het daarna voor gezien.

En dan is het de dag erna alweer tijd om richting Picton te gaan. We vertrekken pas laat vanuit Kaikoura, omdat de dolfijnenzwemmers niet eerder terug zijn. Onderweg is er dan ook geen tijd meer voor een stop, omdat de meesten de boot naar Wellington moeten halen. Ik blijf twee nachtjes in Picton, dus ik kan lekker rustig aan doen. Na een wandeling van een kleine tien minuten (ja, met nog steeds zwaee benen van gister), kom ik bij het hostel aan. Het ziet er uit als een bijzonder leuk hostel en het fijne is het goede graits WiFi. Maar het beste is nog wel dat er iedere avond gratis warme chocoladecake met vanilleijs wordt geserveerd!

Heel veel zin om in de middag nog op pad te gaan heb ik niet, ook vanwege de regen die er aan lijkt te komen. Dus ik hang lekker een beetje rond. Ik kijk nog wel even naar de dagtripjes voor de volgnede dag om het fjord en de omgeving wat te verkennen, maar omdat het weer niet geweldig lijkt te worden, besluit ik nog maar een dagje lekker rustig aan te doen en maar weer te gaan schrijven.

Ondanks de storm die in de nacht tekeer is gegaan heb ik heerlijk geslapen en zelfs goed uit kunnen slapen. Dus helemaal uitgerust stap ik uit bed. Ik vesluit eerst Mathijs te bellen, want die heb ik al weer een tijdje niet gesproken... Ik doe ook zo veel de hele tijd! Na een tijdje heerlijk kletsen is het voor hem echt wel bedtijd en moet ik maar eens naar de supermarkt voor wat eten voor de komende dagen. Ik heb ook nog niet echt ontbijt gehad, dus onderweg haal ik bij de bakkerij eerst maar even een pie om de maag weer te vullen. Na een klein rondje door Picton kom ik uiteindelijk bij de supermarkt en doe ik mijn inkopen. Wel een beetje jammer dat vooral het vlees hier zo ontzettend duur is...

Terug in het hostel houd ik me de hele dag bezig met schrijven en foto's uploaden. Het is niet het leukste om te doen (het liefst ben ik natuurlijk op pad om te verkennen), maar het voelt wel goed als er weer een goede slag is geslagen en met een goed gevoel begin ik dan ook met het eten. Na een lekker maaltje en een heerlijk toetje zit ik nog wat te kletsen aan de keukentafel met een paar meiden. Het is niet verschrikkelijk laat als we richting bed gaan, maar toch zijn we al één van de laatsten. Achja, dan is het mooi stil om te slapen :)

Ook de volgende ochtend slaap ik weer lekker een beetje uit. En ook dit keer eerst weer even met Nederland bellen, dit keer met Heit en Mem. Dat was helemaal lang geleden, die heb ik zelfs toen ik in Australië zat niet gesproken. Wel via WhatsApp natuurlijk, maar nog niet echt gebeld... Wel even leuk dus om ze weer even te spreken! De rest van de ochtend houd ik me bezig met tas inpakken en nog wat foto's uploaden. Rond het middaguur is het tijd om op de shuttle te stappen die me naar de ferryterminal brengt voor de boot van 2 uur. De twee terminals van de verschillende bedrijven zijn toch een stukje verder bij elkaar vandaan dan ik had gedacht, maar na een hele tijd wachten kan ik op de Bluebridge shuttle stappen om naar de goede terminal te gaan.

Daar aangekomen eerst maar weer inchecken en dan wachten. Op een gegeven moment krijgen we echter de mededeling dat de boot minimaal 5 uur vertraging heeft vanwege technische mankementen. Gelukkig hebben ze alle voetpassagiers over kunnen plaatsten naar de Interislander ferry, die 14:15 moet vertrekken. Dus bij het omroepem van je naam een nieuwe boardingpass ophalen en daarna met z'n allen op de bus naar de andere terminal... Achja, geen probleem, deze boot is groter en luxer en zelf hoeven wij niks extra te betalen :) Uiteindelijk vertrekken we door al het omboekgedoe wel wat later dan gepland, maar ik ben al lang blij dat we tenminste vertrekken, weer richting het Noordereiland!